Θέλοντας να αρθρώσει μία απάντηση στη ζωοφιλία του σαλονιού και των του σόου, αυτό το βιβλίο υποστηρίζει μία ξεκάθαρη θέση: η εκμετάλλευση και η θανάτωση των ζωικών σωμάτων αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ιδεολογίας και των πρακτικών της εξουσίας. Η κοινωνία εντός της οποίας ζούμε χρησιμοποιεί το κρέας των μη ανθρώπινων πλασμάτων (και όσων εξισώνονται με αυτά) ως υλικό, προκειμένου να οικοδομήσει τις ιεραρχικές αρχιτεκτονικές της, αναπαράγοντας τη θυσιαστική δομή πάνω στην οποία υψώνεται. Η απάντηση σε αυτόν τον τρόμο δεν μπορεί παρά να μεταφραστεί σε έναν πολιτικό αντιειδισμό· σε έναν αντιειδισμό ο οποίος θα όφειλε να υβριδοποιηθεί με τις θεωρητικές και πρακτικές κατακτήσεις των άλλων απελευθερωτικών κινημάτων και ταυτοχρόνως να αποκτήσει την αξιοπιστία που είναι απαραίτητη για να αποκαλύψει τον ανθρωποκεντρισμό που φωλιάζει σε εκείνες τις κατακτήσεις. Το αντιειδιστικό κίνημα δεν καλείται πια να αποδείξει τον αδιάψευστο πόνο των ζώων, αλλά να αναρωτηθεί πώς μπορεί να υλοποιήσει την απελευθέρωση των αισθαντικών σωμάτων. Είναι από το σημείο αυτό που θα πρέπει να αρχίσει να διαμορφώνεται ένα πολιτικό κίνημα που δεν θα απορροφηθεί στην κοιλιά του συστήματος.