Στην ερώτηση «τι είναι ή μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένα μυθιστόρημα;» η απάντηση μπορεί να είναι παρόμοια με ’κείνη που έδωσε ο αρθρογράφος για την υποκουλτούρα του Γκόθικ, ότι δηλαδή ανάλογα ποιον ρωτάς, θα βρεις ένα παραπλανητικό αριθμό αντικρουόμενων απαντήσεων. Μια απλουστευμένη προσέγγιση είναι εκείνη που διατυπώνεται στη Βικιπαίδεια, ότι πρόκειται δηλαδή για πεζογράφημα του οποίου η πλοκή είναι συνήθως υποθετική, ενώ δεν απαγορεύεται κάποια πραγματικά στοιχεία να παρεμβάλλονται. Σύμφωνα με το ίδιο προαποφασισμένο και απηρχαιωμένο κατά τη γνώμη μου πρότυπο, το μυθιστόρημα πρέπει να είναι αξιόλογου μεγέθους και “οπωσδήποτε” να μην είναι μικρότερο των πενήντα χιλιάδων λέξεων. Αν είναι μικρότερο τότε υπάγεται στην κατηγορία της νουβέλας και ακόμα μικρότερο σε εκείνη του διηγήματος. Το αυτό δε πρότυπο ορίζει και τις υποκατηγορίες, ότι το μυθιστόρημα δηλαδή μπορεί να είναι ιστορικό, θρησκευτικό ή ερωτικό, κοινωνικό ή ψυχολογικό.

Τα παραπάνω βέβαια είναι εγκυκλοπαιδικά στοιχεία κι ένας Θεός ξέρει ποιος τα ορίζει αυτά, ποιοι είναι τέλος πάντων όλοι αυτοί οι “σοφοί γέροντες” της λογοτεχνίας που βγάζουν αυτά τα θέσφατα. Για μένα είναι μια γραφή που προσαρμόζεται στις διαθέσεις μου και που τελευταία γιατί έτσι της αρέσει, τείνει να προσαρτάται ατμοσφαιρικά έστω, στο νουάρ. Προσωπικά αυτή η απάντηση μου αρκεί αλλά όσο αφορά το στυλ, προτιμώ σαφώς τις ανοιχτές φόρμες, τις μίξεις και τις μεταβολές στο πλαίσιο, στην πλοκή ή στο ύφος που αποδίδεται, θα τολμήσω δε να πω ότι λατρεύω τον τρόπο που έγραφε ο Μπαουντολίνο, που έσβηνε δηλαδή τις αρχαίες περγαμηνές που δεν του έλεγαν τίποτα, για να χαράξει από πάνω τα δικά του ορνιθοσκαλίσματα.

Γιατί για μένα, μ’ ένα μυθιστόρημα, σημασία έχει κυρίως να περνάει κάποιος καλά, δεν πάω για Πούλιτζερ...