Γαλλίδα συγγραφέας και φεμινίστρια, σύντροφος του σπουδαίου Γάλλου υπαρξιστή φιλοσόφου και πολιτικού ακτιβιστή Ζαν Πολ Σαρτρ. Το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Το δεύτερο φύλο» θεωρείται η βίβλος του φεμινισμού.

Η Σιμόν Λισί Ερνεστίν Μαρί Μπερτράν ντε Μποβουάρ (Simone-Lucie-Ernestine-Marie Bertrand de Beauvoir) γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1908 στο Παρίσι, στους κόλπους μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας. Αφού έλαβε τη βασική μόρφωση σε ιδιωτικά σχολεία, σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόνη, όπου συνάντησε τον συμφοιτητή της Ζαν Πολ Σαρτρ (1905-1980), με τον οποίο δημιούργησε μία ελεύθερη σχέση, που κράτησε σε όλη τους τη ζωή. Από το 1931 έως το 1943 δίδαξε φιλοσοφία στη μέση εκπαίδευση και τον Οκτώβριο του 1945 εξέδωσε μαζί με τον Σαρτρ το μηνιαίο περιοδικό λογοτεχνικής και πολιτικής κριτικής «Temps Modernes» («Μοντέρνοι Καιροί»), με τον τίτλο του δανεισμένο από την ομώνυμη ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν.

Το 1949 εξέδωσε το φιλοσοφικό δοκίμιο «Το δεύτερο φύλο», που την έκανε διάσημη σε όλο τον κόσμο. Είναι μία εμπεριστατωμένη και φλογερή έκκληση για την κατάργηση εκείνου που αποκαλούσε μύθο του «αιώνιου θηλυκού». Τη δεκαετία του '60 το βιβλίο αυτό θεωρήθηκε ένα από τα κλασσικά έργα της φεμινιστικής λογοτεχνίας και βρισκόταν για πολλά χρόνια στη λίστα του Βατικανού με τα απαγορευμένα βιβλία (Index Librorum Prohibitorum). Η ντε Μποβουάρ υποστηρίζει ότι τα βασικά δικαιώματα του ατόμου πρέπει να στηρίζονται στην ισότητα δικαιωμάτων του άνδρα και της γυναίκας. Αυτά θεμελιώνονται στην κοινή δομή της ύπαρξής τους, ανεξάρτητα από τη σεξουαλικότητά τους.

Για έξι εβδομάδες κάθε καλοκαίρι οι γονείς του Έλιο φιλοξενούν στο σπίτι τους κάπου στην Ιταλία νεαρούς μεταπτυχιακούς φοιτητές για να επιμελείται ο πατέρας του, καθηγητής πανεπιστημίου, τα χειρόγραφά τους πριν από την τελική τους δημοσίευση. Εκείνο το καλοκαίρι θα έρθει ο Όλιβερ, ένας άνθρωπος εντελώς διαφορετικός από τους άλλους και γοητευτικός μ’ έναν απροσδιόριστο τρόπο. Έτσι, ο Έλιο θα νιώσει τον έντονο και ταυτόχρονα σκληρό έρωτα να τον αρπάζει βίαια από το χέρι και να τον οδηγεί στην ενηλικίωση. 

Το μυθιστόρημα περιγράφει τον έρωτα ανάμεσα σε δύο άντρες που ακόμη πειραματίζονται με τη σεξουαλικότητά τους (ο νεότερος ίσως -κατά τον Όλιβερ- να το βλέπει ως «γέλιο και χαρά», ο μεγαλύτερος φοβάται την αλήθεια) και καταφέρνει από την αρχή να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με την παραστατική ατμόσφαιρα του ανέμελου καλοκαιριού της Ιταλίας και με τους ευρηματικούς επιθετικούς προσδιορισμούς που δε διστάζει να σκορπίσει ο συγγραφέας στις σελίδες. Από την αρχή ως το τέλος το κείμενο είναι φρέσκο και διαφορετικό, με εκπληκτικές παρομοιώσεις, με λυρικές μεταφορές, με λεπτοδουλεμένη παρουσίαση των συναισθημάτων, κυρίως του Έλιο και με μια εξαιρετικά διαφορετική εστίαση και ματιά πάνω σε μια τέτοια ερωτική ιστορία. Έχω κουραστεί να διαβάζω σε ερωτικά ή κοινωνικά μυθιστορήματα για (νανο) μόρια, (τεταρτη) μόρια, για πολιορκητικούς κριούς που μπαίνουν αβίαστα και ντούρα στα απόρθητα κάστρα γυναικών, έχω συναντήσει λογιών λογιών παρομοιώσεις ή ρεαλιστικές σκηνές, όλα αυτά όμως δεν ταιριάζουν στο μυθιστόρημα του Αντρέ Ασιμάν.