Στο νέο του βιβλίο `Το ανθρώπινο πρόσωπο` ο Κώστας Μιχαηλίδης επιχειρεί να απεικονίσει κατά τρόπο δυναμικό, ακολουθώντας το δρόμο της παράδοσής μας αλλά και τις αναζητήσεις της νεώτερης φιλοσοφίας, την ανθρώπινη ύπαρξη, που δεν είναι μόνο ένας κόσμος εσωτερικός, δονούμενος από πνευματικούς κραδασμούς, αλλά και εξωτερικός, ένας κόσμος, που εκφράζεται μέσα στην ένσαρκη, απτή φυσιογνωμία του καθενός μας. Τα δοκίμια, που συνθέτουν αυτό το βιβλίο, χαράζουν έτσι τη ζωντανή παρουσία του προσώπου ως μία κίνηση ανάμεσα στο βάθος και την επιφάνεια, το πρόσωπο και το προσωπείο με τον τρόπο της φαινομενολογικής περιγραφής και της υπαρξιακής ανάλυσης. Το πρόσωπο συνομιλεί και συνυφαίνεται με τα γύρω του, τον τόπο και τον χρόνο, την ιστορία και την ποίηση, την οικογένεια και το γένος του, τον κόσμο και τα άλλα πρόσωπα. Και συναντώντας κατά την περιπέτειαν αυτή τον εαυτό του αναζητά την ταυτότητά του, ζει τις πολυδύναμες διαστάσεις του και τον κίνδυνο της αλλοτρίωσής του. Το πρόσωπο, όπως το συλλαμβάνει ο συγγραφέας, είναι μια κατ` εξοχήν παρουσία μέσα στον λόγο, ο οποίος φωτίζει κάθε στιγμή το βλέμμα της συνείδησής μας, γνωρίζει όμως, όταν δεν γίνεται υβριστικός, ότι έχει σαν πηγή του και σαν όριό του την σιωπή. Το πρόσωπο είναι μια μοναδική, απερίγραπτη, σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοσή μας, ιδιαιτερότητα, που ζει ωστόσο σε μια διαρκή, πολυδιάστατη ένταση ανάμεσα στον εαυτό της και τον κόσμο, στο οικείο και το αλλότριο, σ` αυτό, που είναι, και αυτό, που φαίνεται. Η θαυμαστή παρουσία του προσώπου, όπως την είδε η ελληνική θεωρία και την διαύγασε ύστερα ο Χριστιανισμός, είναι οριακή, αφού παίζει τελικά με αυτό, που την υπερβαίνει, το άφραστο και το μυστικό.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]