"Όταν είσαι γέρος, γίνεσαι αόρατος: σε μια αίθουσα αναμονής, όλοι στη σειρά, μπαίνει μια κοπέλα ψάχνοντας κάποιον. Κοιτάζει τριγύρω και όταν φτάνει σ΄ εσένα σε προσπερνά λες και είσαι κολονάκι στην εθνική οδό. Τότε ξεκινούν τα γηρατειά. [...] Όταν κάποιος σταματά να εργάζεται, η ζωή του κλυδωνίζεται: ο χρόνος χάνει το αντίβαρο, το στήριγμα, τον αντίπαλο και το όριο. [...] Άμα περάσεις τα ογδόντα σου λένε: "Μια χαρά κρατιέσαι, φαίνεσαι νέος". Λόγια γλυκά για όποιον τα λέει, αλλά για εκείνον που τα ακούει ανοίγουν τη δίνη του χρόνου όπου βυθίζεται σαν να έπεσε σε κινούμενη άμμο. Τα γηρατειά προχωρούν στο σκοτάδι, με το αθόρυβο βήμα των συμπτωμάτων, εκπαιδευμένων ομάδων καταστροφής που βάζουν μπρος την απρόσμενη, απρόσδεκτη και αυξανόμενη ομοιότητα με τους ξένους. Με μια σουβλιά στα νεφρά ή με την εξασθένηση της ακοής, ακόμη και ο εχθρός γίνεται συγγενής. Ο χώρος και τα πράγματα αμβλύνονται: τα γηρατειά μοιάζουν με τους τσιγγάνους, ζουν από τις ελεημοσύνες. [...] Το φθινόπωρο, όταν τα λουλούδια γέρνουν το κεφάλι τους, τα κόβω (και ασφαλώς δεν είμαι ο μόνος που το κάνω) και στη συνέχεια τα βάζω κλεφτά στις τσέπες, για να κρύψω την απρέπεια του επικείμενου τέλους." Στοχασμοί για τα γηρατειά από έναν μεγάλο Ιταλό εκδότη.