Οκτώβρης 2005,
Όταν έφυγε ο Ιωάννης-Πέτρος, ο άνδρας μου, στις 6 Σεπτεμβρίου 2000 αισθάνθηκα ότι η ζωή μου δεν είχε πια νόημα.
Ήθελα να φύγω κι εγώ μήπως τον συναντήσω ... στο υπερπέραν.
Για αρκετό καιρό, όπου και να βρισκόμουν, κοίταζα στον ουρανό το φεγγάρι και τ` αστέρια να μου χαμογελούν παρηγορητικά και τον ήλιο ανατολή - δύση να με προσκαλεί στο φως.
Τα σύννεφα να τρέχουν εδώ κι εκεί με ενέργεια σα να σχημάτιζαν τη μορφή του κι εγώ να θέλω να πετάξω, να τον συναντήσω, για να στεφανωθώ ξανά μαζί του.
Από αυτή την ανάγκη δημιουργήθηκαν τα ζωγραφικά, που παρατίθενται εδώ, σαν ελάχιστη τιμή στη μνήμη του. Το ίδιο και τα γλυπτά σε ζωγραφική απόδοση.
Τα κείμενα γράφτηκαν καλοκαίρι - φθινόπωρο 2005 στο κτήμα μας στην εξοχή.
Τα άλλα "σε μορφή παραίνεσης", είναι αγνές σκέψεις του άντρα μου, που εξέφραζε κατά καιρούς με απλό τρόπο μέσα στα πλαίσια της οικογένειας μας και που έχω συνεχώς στ` αφτιά μου, σαν να τα εκφράζει τώρα.
Με την έκδοσή του αυτό το πόνημα στοχεύει στην έκφραση σεβασμού στο γάμο που είχε σημαντική αξία στη γενιά μου, όπως και σε όλες τις προηγούμενες, παραδοσιακά. Στις τωρινές γενιές, δεν ξέρω. Πολλά ακούω, πολλά βλέπω και σαστίζω... με ερωτηματικά.
Όταν ζωγραφίζω ή όταν γράφω δεν έχω συνειδητό πρόγραμμα. Όλα αποτυπώνονται στο χαρτί όπως τα βλέπω, ή όπως τα ακούω μέσα μου.
Αν δεν δημιουργώ κάτι σημαντικό, τουλάχιστον δεν προκαλώ κάτι αρνητικό.
Απλά υπηρετώ την τέχνη κατά την ταπεινή μου έκφραση.
Όποιος τα αμφισβητήσει, τον προκαλώ, με ευχές, να γράψει και να ζωγραφίσει, όπως εκείνος είναι άξιος, ώστε να προσφέρει κάτι σημαντικό και θετικό στην... περίπλοκη εποχή που ζούμε.
(Αντιγόνη Χαζαράκη)