Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789607191021
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Το βιβλίο αυτό, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, διαπνέεται από μια εσκεμμένη μονομέρεια. Η επιλογή των κειμένων και των άρθρων που το απαρτίζουν έχει γίνει με σκοπό να παρουσιάσει στο πλατύ κοινό μία και μόνο συνιστώσα του βαγκνερικού έργου, η οποία όπως δηλώνει ο τίτλος αφορά στη "συνάντηση" του συνθέτη με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και κυρίως με τις παραστάσεις δράματος στην κλασική Αθήνα. Έτσι, ο αναγνώστης θα βρει συγκεντρωμένα στον μικρό αυτόν τόμο (α) τις σκέψεις του Βάγκνερ για την αρχαιότητα, συνοδευόμενες από την πρώτη -θετική- αποτίμηση που έκανε ο Νίτσε στη βαγκνερική σύλληψη για την τέχνη· (β) δύο φιλολογικού χαρακτήρα άρθρα για τις αρχαιοελληνικές επιδράσεις που δέχτηκε στην πορεία του βίου του ο συνθέτης και (γ) για να δοθεί η δυνατότητα να πιστοποιήσει έμπρακτα ο αναγνώστης τις επιδράσεις αυτές μέσα στο συνολικό σώμα του βαγκνερικού μύθου, τις συνόψεις των μουσικών δραμάτων του Βάγκνερ, από τον "Ριέντσι" μέχρι τον "Πάρσιφαλ". Τέλος, σε επίμετρο, έχουμε την ευκαιρία να προσφέρουμε στους αναγνώστες και μελετητές των ελληνικών μουσικών πραγμάτων την αντίστροφη όψη του νομίσματος: τη σχέση και τη επιρροή του Βάγκνερ και του κύκλου του σε έναν έλληνα μαθητή που έζησε κοντά του, τον εν πολλοίς άγνωστο έλληνα μουσικό Δημήτρη Λάλα. Περιέχονται τα κείμενα: - Χρονολόγιο Ρίχαρντ Βάγκνερ (επιμέλεια: Β.Χ., Κ.Μ.) - Ρίχαρντ Βάγκνερ, "Η τέχνη και η επανάσταση", 1849-1850 (μτφρ. Τζένη Ματσοράκη) - Φρήντριχ Νίτσε, "Ο Ρίχαρντ Βάγκνερ στο Μπαϋρόυτ", 1876 (μτφρ. Τζένη Ματσοράκη) - Wolfgang Schadewaldt, "Ο Ρίχαρντ Βάγκνερ και οι Έλληνες" (μτφρ. Νίκος Μ. Σκουτερόπουλος) - Dieter Bremer, "Από τον μύθο στο μουσικό δράμα: Βάγκνερ, Νίτσε και η Ελληνική τραγωδία" (μτφρ. Νίκος Μ. Σκουτερόπουλος) - Συνόψεις των λιμπρέτων του Βάγκνερ (επιμέλεια: Αναστασία Ζενάκου) - Γιώργος Λεωτσάκος, "Δημήτριος Λάλας, ο μακεδόνας μαθητής και οικείος του Ρίχαρντ Βάγκνερ (1844-1911)"
Η Τζένη Μαστοράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε βυζαντινή και μεσαιωνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με ένα ποίημά της που περιλήφθηκε στην "Αντι-ανθολογία" του Δημήτρη Ιατρόπουλου, το 1971. Την επόμενη χρονιά τα ποιήματά της κίνησαν το ενδιαφέρον του Γιάννη Ρίτσου και της Νανάς Καλλιανέση, και εκδόθηκε από τον "Κέδρο" το πρώτο της βιβλίο, "Διόδια", με τίτλο που επέλεξε ο ποιητής. Έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα τέσσερα βιβλία ποίησης ("Διόδια", 1972, "Το σόι", 1978, "Ιστορίες για τα βαθιά", 1983 και "Μ΄ ένα στεφάνι φως", 1989), με το τελευταίο βιβλίο της, εμπνευσμένο από το έργο του Δ. Σολωμού, να έχει συγκεντρώσει την καθολική, σχεδόν, αποδοχή κριτικής και κοινού και να έχει επαινεθεί, μεταξύ άλλων, για την αριστοτεχνική χρήση της ελληνικής γλώσσας (Γ. Π. Σαββίδης) και της μυθοποιητικής παράδοσης (Δ. Μαρωνίτης). Τα ποιήματά της μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες και δημοσιεύθηκαν σε ανθολογίες και περιοδικά. Η διευθύντρια του προγράμματος ελληνικών σπουδών στο Columbia University της Νέας Υόρκης, Karen Van Dyck, αφιερώνει στη Τζένη Μαστοράκη ένα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου της "Η Κασσάνδρα και οι λογοκριτές" (1998), θεωρώντας την "μία από τις κορυφαίες ποιήτριες και μεταφράστριες της Ελλάδας". Δεινή μεταφράστρια, η Τζένη Μαστοράκη έχει μεταφράσει συγγραφείς πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, όπως οι Τζέι-Ντι Σάλιντζερ, Κάρσον ΜακΚάλερς, Ελίας Κανέττι, Χάινριχ Μπελ, Χάινριχ φον Κλάιστ, Καρλ Μαρξ, Κάρλο Γκολντόνι, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Άπτον Σίνκλαιρ, Λιούις Κάρολ, Τζόρτζιο Μανγκανέλλι, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Χάρολντ Πίντερ, Σάρα Κέην, Μιγέλ δε Θερβάντες, Χάουαρντ Μπάρκερ, Πωλ Σουήζι, Άγκνες Χέλερ, κι ακόμη τον "Πετροτσουλούφη" του Χάινριχ Χόφμαν και παραμύθια των Αδελφών Γκριμ. Το 1989 τιμήθηκε με το Thornton Niven Wilder Prize του Columbia University (Translation Center) για το σύνολο του μεταφραστικού της έργου και το 1992 με το ειδικό βραβείο του ΙΒΒΥ (International Board on Books for Young People) για τη μετάφραση του παιδικού βιβλίου "Ο ταξιδιώτης της αυγής", του Σι-Ες Λιούις (εκδόσεις Kέδρος). Ποιήματά της στα ελληνικά και σε γαλλική μετάφραση, επιλεγμένα από την ίδια, περιλαμβάνονται στο ιστολόγιό της: http://mastorakilfh2007.blogspot.com.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε κλασσική φιλολογία και φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, του Gottingen και του Tubingen. Έχει δημοσιεύσει τρεις μελέτες για τους πλατωνικούς διαλόγους Λύσις, Ευθύφρων, Ευθύδημος και έχει μεταφράσει έργα των Nietzsche, Husserl, Windelband, κ.ά. Διδάσκει ιστορία της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο Φρίντριχ Νίτσε γεννήθηκε το 1844 στο Ρέκεν, κοντά στη Λειψία. Σε ηλικία πέντε ετών έχασε τον πατέρα του, προτεστάντη πάστορα. Έπειτα από λαμπρές σπουδές κλασικής φιλολογίας στη Βόννη και στη Λειψία, έγινε, σε ηλικία εικοσιπέντε ετών, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Εκείνη την εποχή γνώρισε το έργο του φιλόσοφου Σοπενάουερ και συνδέθηκε φιλικά με τον μουσικοσυνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Πολύ σύντομα ο Νίτσε θα χαράξει το δικό του δρόμο. Παραιτείται από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο, απομακρύνεται από τις θεωρίες του Σοπενάουερ και διακόπτει τη σχέση του με τον Βάγκνερ. Ζώντας περιπλανώμενη ζωή, σε μικρές πανσιόν της Ελβετίας, της Ιταλίας και της νότιας Γαλλίας, αφοσιώνεται στην κριτική της μεταφυσικής, της ηθικής, της θρησκείας και των άλλων πλευρών του δυτικού πολιτισμού γράφοντας ασταμάτητα. Έργα του η "Γέννηση της τραγωδίας" (1872), οι "Παράκαιροι στοχασμοί" (1873-1876), το "Ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο" (1878-1879), η "Χαραυγή" (1881), η "Χαρούμενη γνώση" (1882), το "Πέρα από το καλό και το κακό" (1886), η "Γενεαλογία της ηθικής" (1887), το "Λυκόφως των ειδώλων" (1888), ο "Αντίχριστος" (1888), το "Ίδε ο άνθρωπος" (1888) και η ανολοκλήρωτη "Θέληση για δύναμη" (1883-1888). Ανάμεσά τους το κορυφαίο του, το "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα" (1883-1885). Ο Νίτσε πέθανε το 1900, σε ηλικία πενήντα έξι ετών, αφού πέρασε τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του έχοντας χαμένα τα λογικά του.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Πρόμαχος της έντεχνης ελληνικής μουσικής, ο μουσικολόγος και μουσικοκριτικός Γιώργος Λεοτσάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Το 1952, μετά το γυμνάσιο πέρασε στη δημοσιογραφία για λόγους βιοπορισμού. Ταυτόχρονα σπούδασε θεωρητικά με τους συνθέτες Κωνσταντίνο Κυδωνιάτη και Γιάννη Ανδρέου Παπαϊωάννου (δίπλωμα αντιστίξεως και φούγκας Ελληνικού Ωδείου, 1964). Εν συνεχεία υπήρξε αυτοδίδακτος. Ως κριτικός επί 44 χρόνια, κυρίως στις εφημερίδες "Καθημερινή", "Μεσημβρινή" (1959-1965), "Τα Νέα" και το "Το Βήμα" (1965-1979), "Πρωινή" (1979-1980), "Ελεύθερη Γνώμη" (1983-1985), και "Πρώτη" (1986-1989), έζησε από πρώτο χέρι την παλαιγενή "κακοδαιμονία" της ελληνικής μουσικής, και αυτό τον ανέδειξε σε πρωτοπόρο της επιστημονικής έρευνας και καταγραφής της. Το 1981, υπήρξε ο πρώτο μουσικολόγος όλου του κόσμου που επισκέφθηκε την απομονωμένη σοσιαλιστική Αλβανία: γνωρίζοντας σε βάθος το ιδιόμορφο και εντυπωσιακό σύστημα της μουσικής παιδείας και παραγωγής, ευαισθητοποιήθηκε περισσότερο στα αίτια του ελληνικού μουσικού μαρασμού. Ερευνητικό υλικό του για την έντεχνη ελληνική μουσική πρωτοδημοσίευσε στο "Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό" της "Εκδοτικής Αθηνών" (1983-1988), αλλά, κυρίως, στις παγκοσμίου κύρους αγγλικές μουσικές εγκυκλοπαίδειες "Grove": στην α΄ έκδοση (20 τόμοι, Λονδίνο, 1980) και β΄ έκδοση (29 τόμοι, Λονδίνο, 2001: 50 λήμματα Ελλήνων και, αυτή τη φορά σε παγκόσμια πρώτη παρουσίαση, 25 λήμματα αλβανών συνθετών) του "The New Grove Dictionary of Music and Musicians" και στο "The New Grove Dictionary of Opera", 4 τόμοι (Λονδίνο, 1992). Το 1999, οι "Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης" εξέδωσαν ψηφιακό δίσκο με τη μελέτη "Λύχνος υπό τον μόδιον" με άγνωστα έργα ελλήνων συνθετών για πιάνο της περιόδου 1847-1908, που ανακάλυψε ο ίδιος (Ιωσήφ Λιβεράλη, Σαμαρά, Καμηλιέρη, Σπινέλλη, Λεβίδη κ.ά.). Είναι μέλος τους Γνωμοδοτικού Συμβουλίου του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Γερμανός συνθέτης και ποιητής του 19ου αιώνα (Λειψία, 1813 - Βενετία, 1883), που θεωρείται διεθνώς μια από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες της μουσικής σύνθεσης. Ο Βάγκνερ είναι αυτός που μεταμόρφωσε την όπερα σε "μουσικό δράμα": σε ένα ιδανικό μείγμα μουσικής, ποίησης, χορού και οπτικής απόλαυσης. Σημαντική θέση στη σύλληψη ενός τέτοιου συνδυασμού κατείχε η συστηματική χρήση του "καθοδηγητικού μουσικού θέματος" ή "λάιτ μοτίφ", για κάθε διαφορετικό ήρωα, αντικείμενο ή βασική ιδέα του έργου.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
