Ό,τι δε γράφεται χάνεται...
Ένας αγώνας που άρχισε τη δεκαετία του `80 για τη διάσωση μιας μεγάλης παράδοσης, των μικρασιατών προγόνων μας, συνεχίστηκε και μετά την έκδοση των "Λαογραφικών Μάκρης και Λιβισίου της Λυκίας Μ. Ασίας" (1988) ως τις μέρες μας και φαίνεται να μην έχει τέλος....
Είναι θαυμάσιο και συνάμα δραματικό, να διαπιστώνει κανείς κατά τη διαδρομή του αγώνα δρόμου ότι πολλά πράγματα από τη λαογραφική μας παράδοση και την ιστορία μας, έχουν μείνει έξω, όχι μονάχα από τα "Λαογραφικά", αλλά και από τα κλασικά για μας, "Λυβήσι και Μάκρη" (1964) του Κων/νου Λαμέρα, καθώς και από τα "Παραμύθια" (1961) και "Παραμύθια" (1976) της Καλλιόπης Μουσαίου- Μπουγιούκου.
Τα "Λαογραφικά Σύμμεικτα Μάκρης και Λιβισίου Μ. Ασίας και Νέας Μάκρης Αττικής" έρχονται να συμπληρώσουν τα "Λαογραφικά", να προσθέσουν δηλ. νέα στοιχεία που πρoέκυψαν από την έρευνα μεταξύ των ετών 1988-2008 και να καταγράψουν τη συνέχιση εκείνης της παράδοσης στη νέα πατρίδα, τη Νέα Μάκρη Αττικής, και ενδεχομένως τη δημιουργία μιας νέας σε συνθήκες ολότελα διαφορετικές από εκεί.
Από την παράδοση κρατάμε ό,τι είναι λειτουργικό, καλαίσθητο και ωφέλιμο. Κρατάμε ό,τι καλό και ιδιαίτερο μας χαρακτηρίζει γιατί αυτό είναι η ρίζα μας, και πρώτα απ` όλα την ανθρωπιά μας.
Οι πρόγονοί μας οι ΜακρηνοΛιβισιανοί είχαν πολλά αρνητικά, αλλά και πάρα πολλά θετικά χαρακτηριστικά.
Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε.
Αλλά πρώτα απ` όλα πρέπει να γνωρίσουμε αυτούς τους προγόνους. Να τους γνωρίσουμε για να τους αγαπήσουμε και να τους μιμηθούμε.
Τα "Λαογραφικά Σύμμεικτα", μια δουλειά 20 περίπου χρόνων, και 86 χρόνια
μετά τη μεγάλη Έξοδο, δίνουν το σινιάλο για μια τέτοια αρχή και πορεία.

Μιχ. Π. Δελησάββας
Ιούνιος 2009