Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789601505237
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ηλεκτρονική λέγεται η δικαιοπραξία που καταρτίζεται με τον τύπο του ηλεκτρονικού εγγράφου, με ηλεκτρονικό τύπο. Ηλεκτρονικό έγγραφο με την ευρεία έννοια του όρου μπορεί να χαρακτηρισθεί κάθε έγγραφο του οποίου η υπογραφή παράγεται εξ ολοκλήρου ή απλώς αποτυπώνεται με τη βοήθεια της ηλεκτρονικής τεχνολογίας. Στην έννοια αυτή περιλαμβάνονται δύο υποκατηγορίες εγγράφων: Γνήσια ηλεκτρονικά έγγραφα, δηλαδή καταχωρίσεις σε μαγνητικό υλικό, όπως το e-mail, και χάρτινα έγγραφα με περιεχόμενο και υπογραφή ηλεκτρονικά αποτυπωμένη σ` αυτά, όπως το fax και το telex. Η ηλεκτρονική δικαιοπραξία αποτελεί εκδήλωση του ανεπιφύλακτου συνταγματικού δικαιώματος συμμετοχής στην κοινωνία της πληροφορίας Στο ελληνικό ουσιαστικό δίκαιο υπήρχε γνήσιο ακούσιο επιγενόμενο κενό σχετικά με την αξία του ηλεκτρονικού εγγράφου τόσο ως συστατικού, όσο και ως αποδεικτικού τύπου. Το κενό παύει με την προσαρμογή του ελληνικού δικαίου προς τις Οδ.99/ 93 και 00/31. Ο κοινοτικός νομοθέτης ορίζει ότι οι όροι του συστατικού η αποδεικτικού ιδιωτικού εγγράφου πληρούνται και με το ρυθμιζόμενο ηλεκτρονικό έγγραφο (άρθρ.5§1 Οδ.99/ 93), δηλ. εκείνο που φέρει προηγμένη, δηλ. ψηφιακή ασυμμετρική κρυπτογραφική υπογραφή, η οποία βασίζεται σε αναγνωρισμένο πιστοποιητικό και απορρέει από ασφαλή διάταξη δημιουργίας. Περιεχόμενο του ρυθμιζόμενου ηλεκτρονικού εγγράφου μπορούν να αποτελέσουν όλες οι άτυπες δικαιοπραξίες ή αυτές που έχουν ως συστατικό τύπο το ιδιωτικό έγγραφο δεν αποκλείεται πάντως σε μια σειρά περιπτώσεων που αναλύονται διεξοδικά στο βιβλίο να είναι έγκυρο και το μη ρυθμιζόμενο ενυπόγραφο ηλεκτρονικό έγγραφο, π.χ. ως μη προβλεπόμενο από το νόμο αποδεικτικό μέσο, δικαστικό τεκμήριο κ.ά.
Η υπογραφή ενός τέτοιου εγγράφου όντας μη ιδιόχειρη μπορεί λοιπόν να τεθεί σ` αυτό όχι μόνον από τον ίδιο τον εκδότη του, αλλά και από οποιονδήποτε τρίτον. Η συντέλεση της ηλεκτρονικής δικαιοπραξίας πραγματοποιείται κατά τη στιγμή της αποστολής του ηλεκτρονικού εγγράφου από το τερματικό του εκδότη προς το λήπτη του, αλλά τα έννομα αποτελέσματά της επέρχονται μόλις αυτό περιέλθει στον τελευταίο, δηλ. μόλις ο τελευταίος αποκτησει πρόσβαση σ` αυτό, τυχόν δε μεταγενέστερη αποστολή ηλεκτρονικού αποδεικτικού παραλαβής δεν έχει παρά αποδεικτική σημασία.
Στην επιχειρούμενη στο βιβλίο ανάλυση της παθολογίας των ηλεκτρονικών δικαιοπραξιών ικανοποιείται το αίτημα για αυξημένη "ψηφιακή πίστη", ήτοι για εμπιστοσύνη στην έγκυρη κατάρτιση της ηλεκτρονικής δικαιοπραξίας Εφαρμοστέο δίκαιο της ηλεκτρονικής συμβάσεως είναι το δίκαιο του τόπου εγκατάστασης του φορέα των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας.
Ο Απόστολος Γεωργιάδης, είναι από το 2003 Επίτιμος Καθηγητής στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου δίδασκε ως Καθηγητής από το έτος 1973. Προηγουμένως, υπήρξε Καθηγητής στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου, όπου δίδασκε από το 1967 μέχρι και το 1973. Οι κύριοι τομείς διδασκαλίας του είναι το αστικό και το εμπορικό δίκαιο, με ιδιαίτερη έμφαση στις συμβάσεις και τις αδικοπραξίες. Έχει σημαντική συγγραφική δραστηριότητα σε όλους τους τομείς του αστικού δικαίου. Περαιτέρω είναι μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και ιδρυτής και διευθυντής του νομικού περιοδικού Χρονικά Ιδιωτικού Δικαίου. Ολοκλήρωσε τις νομικές σπουδές του στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου έλαβε το πτυχίο της Νομικής το 1956. Το 1962 έλαβε το διδακτορικό του τίτλο από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου (Dr.Jur.), όπου στη συνέχεια ανακηρύχθηκε υφηγητής το 1967 και καθηγητής το 1970. Επιπροσθέτως, παράλληλα με τη διδακτική του δραστηριότητα, είναι εταίρος (senior partner) στη δικηγορική εταιρεία «Απόστολος Γεωργιάδης και Συνεργάτες», την οποία ίδρυσε το 1989. Η επαγγελματική του ενασχόληση εστιάζεται σε υποθέσεις αστικού και εμπορικού δικαίου.
Γεννήθηκε στα Tρίκαλα της Θεσσαλίας. Σπούδασε στη Nομική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών, όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας. Άσκησε το δικηγορικό λειτούργημα και το 1953 εκλέχτηκε υφηγητής της Πολιτικής Δικονομίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, το 1956 εντεταλμένος υφηγητής και το 1969 τακτικός καθηγητής. Yπηρέτησε ως νομικός σύμβουλος στην Eθνική Tράπεζα της Eλλάδος και υπήρξε μέλος της Aναθεωρητικής Eπιτροπής για τη σύνταξη της νέας Πολιτικής Δικονομίας. Διετέλεσε υφυπουργός Eθνικής Oικονομίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Γ. Θεοτόκη (1950) και υπουργός Eσωτερικών στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Kαραμανλή (1977), ως και πρύτανης του Πανεπιστημίου Aθηνών (1975-1976). Eπίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίων Tubingen, Aριστοτελείου Θεσσαλονίκης και Erlangen-Nurnberg. Eπίτιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Aθηνών (1999). Πρόεδρος της Aκαδημίας (1999), Πρόεδρος της Eνώσεως των Δικονομολόγων. Kύρια αυτοτελή έργα: H αναγνωριστική αγωγή κατά το ελληνικόν δικονομικόν δίκαιον (1947), - H πιθανολόγησις εν τω αστικώ και δικονομικώ δικαίω (1952), - Mελέται Γενικής Θεωρίας του Δικαίου και Aστικού Δικονομικού Δικαίου I, (1983), II, (1997), - Tο πρόβλημα της έννοιας του δικαιϊκού πλάσματος (1998): Le probleme de la fiction juridique (2001, έκδοση της Aκαδημίας Aθηνών).
Διακρίσεις: Tαξιάρχης του Φοίνικος, Aνώτερος Tαξιάρχης του Φοίνικος, (1976), Aνώτερος Tαξιάρχης της Tιμής, (1999).
