Οι πρόσφατες και διαρκείς τροποποιήσεις του ΚΠολΔ γεννούν πλήθος νέων ζητημάτων και εγείρουν το ερώτημα εάν θα πρέπει και οι δικονομικοί κανόνες να αλλάζουν με τέτοιους ρυθμούς. Μήπως οι συνεχείς τροποποιήσεις των δικονομικών κανόνων στην πολιτική δίκη δημιουργούν προβλήματα και ασάφειες και δεν οδηγούν πάντοτε στη θεραπεία του ενδημικού προβλήματος της αργής απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μας; Σε συνδυασμό με πολλά ζητήματα που ανέκυψαν από την υποχρεωτική αρχική συνεδρία διαμεσολάβησης, η δικηγορική πράξη κατάντησε περισσότερο γραφειοκρατική σε βάρος της ουσίας. Η νομολογία και η θεωρία βρίσκουν πάντοτε τους τρόπους και λειαίνουν σχεδόν όλες εκείνες τις ακραίες καταστάσεις, έτσι, ώστε ένας επόμενος νομοθέτης να μπορεί να θεραπεύει αστοχίες του παρελθόντος. Αυτό προϋποθέτει ότι ο νόμος θα πρέπει πρώτα να «δουλευτεί» στην πράξη. Η πολιτική δίκη στην τακτική διαδικασία έχει χάσει από την έλλειψη προφορικότητας, ενώ στην αναγκαστική εκτέλεση έχουμε συνεχείς ανατροπές. Όλες αυτές οι αλλαγές δημιουργούν σοβαρή ανασφάλεια Δικαίου από τις δεκάδες τροποποιήσεις που έχουν λάβει χώρα τα τελευταία 50 χρόνια, με κατά μέσο όρο μια νομοθέτηση ανά έτος.

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα και οι προβληματισμοί συζητήθηκαν στο πλαίσιο Επιστημονικής Διαδικτυακής Εκδήλωσης της Ένωσης Νομικών Βορείου Ελλάδος, που έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 2022 και παρουσιάζεται στο παρόν.