Στο χώρο των εργασιακών σχέσεων αρκετές ρυθμίσεις, κανονιστικές ή συμβατικές, χρησιμοποιούν την ηλικία ως λόγο διαφορετικής μεταχείρισης. Από τη στιγμή που τόσο σε ενωσιακό όσο και σε εθνικό επίπεδο θεσπίστηκε η απαγόρευση διακρίσεων λόγω ηλικίας, όλες αυτές οι ρυθμίσεις υποβάλλονται σε έλεγχο προκειμένου να κριθεί η συμβατότητά τους με την απαγόρευση ηλικιακών διακρίσεων. Βέβαια, οι απαγορεύσεις διακρίσεων δεν ισχύουν απόλυτα και αυτό ισχύει και για την ηλικία. Τόσο ο ενωσιακός όσο και εθνικός νομοθέτης επιτρέπουν διαφοροποιήσεις με βάση την ηλικία, και μάλιστα σε μεγαλύτερη έκταση σε σχέση με άλλα προσωπικά στοιχεία, που αποτελούν και αυτά απαγορευμένα κριτήρια διάκρισης. Ο προσδιορισμός των λόγων που κατ’ εξαίρεση δικαιολογούν διακρίσεις αποτελεί και για την ηλικία κομβικό σημείο στην όλη προστασία έναντι των διακρίσεων. Στη μονογραφία αυτή εξετάζονται όλες οι περιπτώσεις διακρίσεων λόγω ηλικίας σε όλο το φάσμα της εργασιακής σχέσης, από την πρόσληψη μέχρι και τη λύση της, και ελέγχεται η συνδρομή λόγων που κατ’ εξαίρεση επιτρέπουν τη διαφορετική μεταχείριση λόγω ηλικίας. Η αντιμετώπιση των ηλικιακών διακρίσεων ξεχωριστά από τις διακρίσεις για άλλους λόγους είναι επιβεβλημένη, γιατί η ηλικία, σε σχέση με τα λοιπά προσωπικά στοιχεία που επίσης απαγορεύεται να αποτελέσουν κριτήρια διάκρισης (π.χ. φύλο, εθνοτική ή φυλετική καταγωγή, πεποιθήσεις), εμφανίζει ορισμένες ιδιαιτερότητες, οι οποίες δεν επιτρέπουν, ως προς όλα τα ζητήματα, την ενιαία αντιμετώπισή τους. Στόχος της μονογραφίας είναι η συστηματική και ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του ζητήματος των ηλικιακών διακρίσεων, το οποίο έχει αναχθεί σε κεντρικής σημασίας ζήτημα των εργασιακών σχέσεων.