Από τη στιγμή, που ο Υιός και Λόγος του Θεού ενσαρκώθηκε, προσλαμβάνοντας την πληρότητα της ανθρώπινης φύσης (εκτός της αμαρτίας που έτσι κι αλλιώς δεν αποτελεί στοιχείο της τελευταίας), πώς θα μπορούσε κανείς να αρνηθεί στον λόγο του ανθρώπου έναν ενεργητικό (αν και ισορροπημένο) ρόλο στην προσπέλαση του μυστηρίου του Θεού; Αυτό δεν έκαναν άλλωστε, στο διάβα των αιώνων, και οι Πατέρες της Εκκλησίας, επιχειρώντας να ερμηνεύσουν τα βιβλικά γεγονότα της σωτηρίας σε διάλογο με τη φιλοσοφική παράδοση της εποχής τους; Αν η θεολογία περιοριζόταν μονάχα στην κατηγορία του βιώματος ή της εμπειρίας, αποκλείοντας τη γνώση, τότε η Ενσάρκωση θα ετίθετο σε παρένθεση και η πληρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης θα βρισκόταν σε κίνδυνο. Στο παρόν βιβλίο επιχειρείται ακριβώς να δειχθεί, μέσα από την αναφορά σε συγκεκριμένα παραδείγματα, ότι πίστη και λόγος δεν αλληλοαποκλείονται, ότι ο ορθός λόγος διαδραματίζει ή μάλλον μπορεί, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να παίξει καίριο ρόλο στη θεολογία και τελικά, η Ορθοδοξία τίποτε δεν έχει να φοβηθεί, διαμορφώνοντας και μια στέρεα αναλυτική θεολογική παράδοση, η οποία ακολουθεί λιγότερο ή περισσότερο τα βήματα των μεγάλων Πατέρων και σχολαστικών θεολόγων. Όταν η πίστη είναι στέρεη δεν έχει τίποτε να φοβηθεί από τον λόγο, ειδικά τον μεταμορφωμένο λόγο. Η Ιερουσαλήμ σε τίποτε δεν κινδυνεύει από την Αθήνα.