Η επιθυμία της υπαρξιακής απελευθέρωσης από κάθε πολιτικό και κοινωνικό προκαθορισμό. Ο αμφίθυμος διάλογος με τη μητέρα-παράδοση και τα δυτικοευρωπαϊκά μουσικά κινήματα της δεκαετίας του 1960. Η ρήξη με την πνευματικότητα της γενιάς του `30 και την ανθρωπολογία των τραγουδιών του Χατζιδάκι και του Γκάτσου. Η διεργασία του πένθους. Η σχέση με την Αριστερά. Η επίμονη επίκληση ενός απρόσιτου Πνεύματος που θα ενοποιούσε τις κατακερματισμένες ανθρώπινες εμπειρίες σε γιορτή.
Ξεκλειδώνοντας διαφορετικές ερμηνευτικές εισόδους στο έργο του Σαββόπουλου, το ανά χείρας δοκίμιο εξετάζει τη συμβολική θέση του τραγουδοποιού στον ελληνικό πνευματικό Κανόνα παράλληλα με τη λειτουργία του τραγουδιού και την κρίση της ποίησης στην ύστερη νεωτερικότητα.
Είκοσι από τα τραγούδια του που αναλύονται στο κείμενο ανθολογούνται στην κατακλείδα της έκδοσης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]