Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9786185191436
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Κάποιοι δίπλα μας ζήσανε χωρίς χρονολογία. Οι ζωές τους είναι σαν τα βιβλία που δεν γράφουν πότε τυπώθηκαν.
«Αστροφεγγιά! Ο Παναγιωτόπουλος άντεξε να δει στον πιο μαύρο ουρανό της ελληνικής ιστορίας τα αστέρια μιας γενιάς και πέρασε το φέγγος τους στο τόσο ανθρώπινο μυθιστόρημά του.
Πάνω στις γραμμές του αντανακλάται όλος ο πόνος, οι ελπίδες και τα οράματα ενός κόσμου. Έτσι όπως τον έζησε. Σαν αυθεντικός μάρτυρας. Ο συγγραφέας εκφράσει βιωμένες αλήθειες. Άλλοτε με κραυγές και άλλοτε με ψίθυρους, αποτυπώνει μια Ελλάδα που παλεύει να βρει την αξιοπρέπεια και την ελπίδα της. Οι ήρωές του αγαπήθηκαν γιατί είναι αναγνωρίσιμοι και διαχρονικοί. Είναι πρόσωπα της διπλανής πόρτας. Σκυμμένα αλλά και όρθια μέσα στην οδύνη τους. Ολοκληρωμένα. Ολοζώντανα. Γι` αυτό και θεατρικά αξιοποιήσιμα.
Η θεατρική μεταφορά σε αυτούς στηρίχτηκε. Πέρασε μέσα από την ηθογραφία αλλά στάθηκε στο δυνατό ψυχογράφημα. Προσπάθησε να φωτίσει τα εσωτερικά τοπία της τόσο αταίριαστης αλλά συναισθηματικά δεμένης παρέας. Με οικονομία και συμπύκνωση στη σκηνική αφήγηση.
Είχα μεγάλη ανάγκη να βρεθώ μέσα σε ένα ελληνικό έργο που να ανασαίνει τον συλλογικό αναστεναγμό μιας φτωχής και προδομένης πατρίδας, σαν κι αυτή που ζω σήμερα. Το "παλιό" μυθιστόρημα έγινε το κατάλληλο όχημα για να μιλήσω πάνω στα σύγχρονα θέματα, με γνώμονα πάντα τον άνθρωπο.
Σας ευχαριστώ, κύριε Παναγιωτόπουλε, για την υπέροχη δημιουργική συνάντηση. Δεν ξέρω πόσο σας κατάλαβα. Ξέρω ότι σίγουρα σας αγάπησα πολύ».
Πέτρος Ζούλιας
(από το σημείωμα του σκηνοθέτη στην έκδοση)
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος (1901-1982). Ο Ι[ωάννης] Μ. Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στο Αιτωλικό, πρωτότοκος γιος του Μιχαήλ και της Ειρήνης. Οι γονείς του απέκτησαν τρία ακόμη παιδιά που πέθαναν όμως σε παιδική ηλικία. Το 1910 η οικογένεια Παναγιωτόπουλου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και γράφτηκε Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου. Αποφοίτησε το 1923 και εργάστηκε για πολλά χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση. Υπήρξε βασικό στέλεχος της ιδιωτικής σχολής Μακρή, την οποία αργότερα αγόρασε και μετονόμασε σε Ελληνικά Εκπαιδευτήρια (πρόκειται για τη γνωστή σήμερα ως Σχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου στο Παλαιό Ψυχικό). Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ταξίδεψε στην Ευρώπη, τη Μικρά Ασία, την Κίνα και αλλού. Το 1947 διορίστηκε καθηγητής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης. Διετέλεσε μέλος Διοικητικού Συμβουλίου στην Εθνική Πινακοθήκη, το Εθνικό Θέατρο και το μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή το 1974. Το 1976 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 1982. Το σύνολο του συγγραφικού έργου του Ι. Μ.Παναγιωτόπουλου είναι τεράστιο σε έκταση. Ασχολήθηκε επί εξήντα χρόνια παράλληλα με την ποίηση, την πεζογραφία, την ταξιδιωτική λογοτεχνία, την αρθρογραφία, το δοκίμιο, την κριτική. Το πρώτο του δημοσίευμα ήταν ένα πεζό κείμενο γραμμένο στην καθαρεύουσα στις στήλες της εφημερίδας "Ελλάδα" το 1916, ενώ συνέχισε να δημοσιεύει κείμενά του στα περιοδικά "Ναυτική Δόξα", "Σφαίρα και Εθνικό Εγερτήριο". Το 1920 πραγματοποίησε την πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στα γράμματα από τις στήλες του περιοδικού "Μούσα" των Νάσου Χρηστίδη και Παύλου Καλλιγά (1920-1923), του οποίου υπήρξε συνδιευθυντής μαζί με τους Λέοντα Κουκούλα, Μιχαήλ Στασινόπουλο και Κλέωνα Παράσχο. Ακολούθησαν συνεργασίες του με περιοδικά και εφημερίδες όπως η "Ζωή", η "Νέα Ζωή", τα "Νέα Γράμματα", το "Νέον Κράτος", η "Νέα Εστία", η "Πρωία", η "Ελευθερία", ενώ συνεργάστηκε επίσης στη "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" του Πυρσού. Στα πρώτα του ποιήματα κινήθηκε στο πλαίσιο του αισθητισμού, του νεοσυμβολισμού και του νεορομαντισμού με έντονες επιρροές από τον Κωστή Παλαμά (εδώ ανήκει η πρώτη του ποιητική συλλογή "Το βιβλίο της Μιράντας" του 1924) και στράφηκε αργότερα προς την ανανεωτική τάση των ποιητών του μεσοπολέμου, την εσωτερικότητα και τον υπερρεαλισμό (ορόσημο η ποιητική συλλογή "Αλκυόνη", γραμμένη από το 1934 ως το 1948). Στην πεζογραφία του παρατηρείται συνύπαρξη ποιητικών στοιχείων με στοιχεία κριτικού στοχασμού, καθώς επίσης μια ιδιαίτερη φροντίδα της έκφρασης (σημειώνονται ενδεικτικά τα έργα του "Αστροφεγγιά" (1945), "Χαμοζωή" (1946), και "Τα εφτά κοιμισμένα παιδιά" (1956 - Αʼ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος). Στην κοσμοθεωρία του ανιχνεύονται αρχικές επιρροές από την πεσιμιστική αντίληψη για τη ζωή που υιοθέτησαν και σύγχρονοί του αισθητιστές λογοτέχνες (Κώστας Ουράνης, Τέλλος Άγρας, Ναπολέων Λαπαθιώτης κ.ά.), ενώ στα έργα της ωριμότητάς του στράφηκε προς μια τραγική στάση αποδοχής του ανεκπλήρωτου της ηδονής και της ματαιότητας της ανθρώπινης ζωής. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ι. Μ.Παναγιωτόπουλου βλ. Ζήρας Αλεξ., "Παναγιωτόπουλος Ι. Μ.", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 8. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Κούσουλας Λουκάς, "Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος", Η μεσοπολεμική πεζογραφία · Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Στ΄, σ.364-417. Αθήνα, Σοκόλης, 1993 και Χατζηφώτης Ι.Μ., "Παναγιωτόπουλος Ι.Μ.", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 11. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Πέτρος Ζούλιας γεννήθηκε το 1965 στον Πειραιά. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τη σχολή θεατρικής και κινηματογραφικής σκηνοθεσίας του Λυκούργου Σταυράκου και τη δραματική σχολή της Ρούλας Πατεράκη. Το 1990 τιμήθηκε με το Αʼ Bραβείο στο Φεστιβάλ Δράμας για την ταινία του "Μαγική Λυχνία". Το 1995 η ταινία του "Παραμονή Πρωτοχρονιάς" απέσπασε πέντε βραβεία στο ίδιο φεστιβάλ.
Το 1998 δημιούργησε τον θεατρικό πολυχώρο "Χώρα Τεχνών" στο κέντρο της Αθήνας, όπου φιλοξενήθηκαν πολλές σημαντικές θεατρικές, μουσικές και χοροθεατρικές παραστάσεις, ελληνικές και ξένες. Κατά την περίοδο 2004-2005 το "Χώρα" φιλοξένησε το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας (Νέα Σκηνή).
Θεατρικές σκηνοθεσίες: "Θηλιά" του Patrick Hamilton (1998), "H κυρία με τις καμέλιες" του Alexandre Dumas (2000), "Το φάντασμα της όπερας" του Gaston Leroux (2001), "Γλυκό πουλί της νιότης" του Tennessee Williams (2002), "Βρώμικοι άγγελοι" του Βασίλη Αναστασίου (2003), "Οι δύο ορφανές" του Adolphe dʼ Ennery (2004), "Ο Τζακ Νίκολσον έστριβε τσιγάρα" του David Lindsay-Abaire (2005), "Παράξενος επισκέπτης" του Tennessee Williams (2006), "Αιδοίων μονόλογοι" της Eve Ensler (2006), Rocky Horror Show του Richard Oʼ Brien (2006), "Eυτυχία Παπαγιαννοπούλου" του Πέτρου Ζούλια (2007), "Nuts" του Tom Topor (2007), "Misery" των Stephen King - Simon Moore (2008), "Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες" του Richard Alfieri (2008) και "Rock Story" της Λείας Βιτάλη (2009). Το 2008 απέσπασε το Αʼ Βραβείο Σκηνοθεσίας για το θεατρικό του έργο "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου".
Από το 2004 διδάσκει υποκριτική στη δραματική σχολή Γιώργου Θεοδοσιάδη.
