Υπάρχουν δύο περίοδοι στη σκηνοθετική πορεία του Αντώνη Αντύπα. Στην πρώτη, και μικρότερη σε διάρκεια, πριν ιδρυθεί ο Καλλιτεχνικός Οργανισμός `Φάσμα`, που αποτελεί τη μακροβιότερη έως σήμερα, ανέπτυξε με σεμνότητα και φειδώ τα σκηνοθετικά του προσόντα σε ένα δραματολόγιο πάντα ευρέος φάσματος, πράγμα που, σαφώς και συμβολικά, έθεσε τα θεμέλια για την ώριμη και βαθύτερη συνέχεια στο ίδιο, πάνω-κάτω, άνυσμα, από την τραγωδία έως τη μεταφυσική φάρσα.
Η ώριμη περίοδος του `Φάσματος`, πάντα στον ίδιο λειτουργικό χώρο του `Απλού Θεάτρου`, μας έχει πείσει πως ο επίμονος, σχεδόν μανικά έμμονος, αυτός καλλιτέχνης, θα έλεγα, ο ταμένος με αγύριστο κεφάλι, προσκολλημένος, χωρίς ίχνος υποχώρησης, στην υψηλή ποιότητα και την αφειδώλευτη παραγωγή, εξαργυρώνει μια προίκα που, όμως, παρ` όλες τις δυσχέρειες και τα στεγανά της ελληνικής, θεατρικής αγοράς, παραμένει πλούσια και αδαπάνητη, ανεξάντλητη και παραγωγική. [...]
Ο Αντύπας, δοκιμάζοντας τους συνεργάτες του, δοκιμάζεται και σε ισοτιμία ανιχνεύει μαζί τους το ορθόκεντρο του ερμηνευτικού πρίσματος. Δεν του λείπουν οι εμμονές στην προτίμηση του δραματολογίου. Το αγγλόφωνο θέατρο, ιδιαιτέρως το σύγχρονο, ήταν στην πρώτη γραμμή του παραστασιολογίου του `Φάσματος`. Από τον Ο `Νηλ και τον Άλμπη έως τον Φρίελ και, κυρίως, τον Πίντερ και, ανάμεσα, ο μεγάλος καινοτόμος του θεάτρου ιδεών Ίψεν.
Το μεγάλο προσόν του Αντύπα είναι ότι δεν φιλοδόξησε να δημιουργήσει αναγνωρίσιμο σκηνοθετικό, αποκλειστικό προσωπικό ύφος. Έτσι απέφυγε να φτιάχνει, όπως πολλοί δικοί μας και ξένοι, ένα κρεβάτι του Προκρούστη και να υποχρεώνει τα έργα, κόβοντας και τεντώνοντας, να υπακούουν στα μέτρα του και τα σταθμά του. Απέφυγε, με απλά λόγια, να κολλήσει την αρρώστια του σκηνοθετισμού, δηλαδή να προβάλει το εγώ του και να αλλοιώνει τα κείμενα, σύμφωνα με τα προσωπικά του γούστα. Πιστεύει πως κάθε συγγραφέας και κάθε έργο ενέχει εντός του το `οικείον μήκος` και την `οικεία ηδονή` του, για να παραπέμψω στον Αριστοτέλη, δηλαδή χρειάζεται να βρεις τα κλειδιά του, να λύσεις το αίνιγμά του και να σεβαστείς τον βηματισμό του, τους ρυθμούς του, τη μουσική του και τα χούγια του.
Έτσι ο παιδαγωγός Αντύπας, με τους συνεργάτες-μαθητές του, κάθε φορά ξεκινώντας από την αρχή, χωρίς προαπαιτούμενες θέσεις, μελετούν τα έργα που ερμηνεύουν ως μέρος της ύλης της ιστορίας του παγκοσμίου θεάτρου. Γιατί ο Ίψεν, ο Πίντερ και ο Διαλεγμένος, ο Ευριπίδης και ο Όρτον ανήκουν ισότιμα στην Ιστορία της θεατρικής λογοτεχνίας, συγχρόνως και στην ιστορία της σκηνικής ερμηνευτικής. Ο Αντύπας είναι ένας καλλιτέχνης χωρίς συμπλέγματα, γι` αυτό και άνοιξε τις θύρες του θεάτρου του σε νέους σκηνοθέτες, εμπιστεύτηκε ταλαντούχους πρωτοεμφανιζόμενους. [...]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]