Καλημέρα σας, Βροχές και καταιγίδες περιμένετε να σας ανακοινώσω. Κι εγώ που μέχρι πρόσφατα βροχές και καταιγίδες σας υποσχόμουν, κατά βάθος δεν τις ήθελα. Φοβόμουν την καταχνιά κι έτρεμα το θυμό τους. Αλλά όχι πια. Ξεράθηκαν οι υπόγειες λίμνες μου και στέγνωσαν τα μέσα μου ποτάμια από την ανομβρία της λογικής, κυρίαρχης και προσωπικής: ένα σπίτι, μια καριέρα, ό,τι ο καθένας ονομάζει ατομική βολή, όλα αυτά δηλαδή που άρδευσαν τα εσώψυχά μου και με άφησαν εδώ μπροστά σας αδειανό πουκάμισο του Καλημέρη, για να σας υπόσχομαι βροχές και καταιγίδες. Λοιπόν, πάρτε το απόφαση: οι βροχές και οι καταιγίδες που περιμένετε, οι βροχές και οι καταιγίδες που περιμένω, δε θα έρθουν πια. Τουλάχιστον σήμερα, πιθανώς όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι και ενδεχομένως ποτέ πια. Μια συνεχής κάψα αποδώ και πέρα ο καιρός, με τις θερμοκρασίες αφύσικα υψηλές για τα δεδομένα των εποχών και με τους καύσωνες να διαδέχονται ο ένας τον άλλο, χειμώνα και καλοκαίρι, φθινόπωρο και άνοιξη. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]