Η μακρά άσκηση της ογκολογίας σε δημόσιο αντικαρκινικό νοσοκομείο βρίσκεται στο υπέδαφος αυτού του ημερολογίου που αποτολμά να γίνει βιβλίο. Στις σελίδες του, σπαρακτικά βιωμένες αληθινές ιστορίες αναπλάθονται μαζί με διεισδυτικούς -ζοφερούς ή λυτρωτικούς- στοχασμούς πάνω στα αβέβαια σύνορα της ζωής και του θανάτου. "Όλοι ακολουθούν αλλότριους δρόμους και όλοι συγκλίνουν στην ίδια πόρτα, την πόρτα του ιατρείου ως προθάλαμου του τέλους· όπως στον λαιμό του μπουκαλιού πριν την έξοδο στο αφιλόξενο ή και φιλόξενο χάος . . . Εκεί παραφυλάω και τους περιμένω, όπως οι παπάδες μάς τη στήνουν στην Έξοδο - μοιάζουμε άλλωστε πολύ γιατροί και παπάδες, ακόμη και στα "διόδια". Το "εκεί" είναι το ιατρείο απ΄ όπου θα περάσουν όλοι, αλλιώς η έξοδος δεν επιτρέπεται. Τα δικά μου "διόδια" είναι η εμπειρία τους· από χρόνια συλλέγω το απόσταγμα των αφηγήσεων και το αποθηκεύω . . . Υποκλέπτω τα λόγια τους . . . Μαζεύω ό,τι απομένει από το παραλήρημα του έμβιου δρόμου καθενός . . . Βγήκα ξαφνικά και ανέτοιμος στην καταιγίδα· αυτήν του θαλασσοπαλέματος χέρι-χέρι με απεγνωσμένους. Όλοι ρωτάνε "πώς αντέχω", και λένε πως αυτοί στη θέση μου δε θ΄ άντεχαν. Δε φαντάζονται ότι εγώ την ευγνωμονώ. Μ΄ έβγαλε στ΄ ανοιχτά, στα κύματα τα πελώρια, μ΄ έμαθε την ήττα, το ναυάγιο και την αξία της μάχης απέναντι στους μύθους και τους ανίκητους Δαίμονες και Αγγέλους . . . Κάποια πράγματα πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω, χωρίς ωραϊσμούς, μασημένα λόγια και συγκαλύψεις . . . Η λογοτεχνία είναι ίσως ένας τρόπος να κοιτάς τις κρυφές λεπτομέρειες της ζωής που ζαρώνουν σιωπηλές στο σκοτάδι . . ." (αποσπάσματα από τα εισαγωγικά κείμενα του βιβλίου)