Η ζωή ενός άνθρωπου μπορεί να λάμψει, αλλά και να δύσει σαν τον ήλιο, αρκεί να το ποθήσει, να το προσπαθήσει, και θα το γευθεί. Έτσι, μπορεί ν΄ απλώσει αφειδώλευτα το φως του, να φωτίσει τις ζωές πολλών, να αναδείξει την κρυμμένη ομορφιά τους, την απωθημένη ωραιότητα, τις ανενεργείς δυνατότητες. Να χαράξει μονοπάτια, να φωτίσει ανήλιαγα σκοτάδια, να ξυπνήσει, να ζεστάνει, να χαροποιήσει. Και εκεί, κάπου στο τελείωμα, στην σωματική αδυναμία, θα είναι η δική του στιγμή. Κατάματα με την δύση του θα χύνει όλο τον πλούτο του. Η ομορφιά του πλέον δεν χρειάζεται την σχηματοποιημένη οδό των ενεργειών, των πράξεων, του νοιαξίματος για να γνωστοποιηθεί, για να κοινωνηθεί. Διαχέεται απλά και άμεσα. Χωρίς να μπορείς να την αναλύσεις, μπορείς απλώς να την χαίρεσαι, να την απολαμβάνεις. Πρωτογενές υλικό αδιαμόρφωτο, ακατέργαστο, προσφερόμενο για ανάκραση πνευματική.