Τελικά, ο κύριος Ύπνος δεν κατάφερε να πάρει τη Γιαγιά μαζί του…

Εκείνο το μεσημέρι οι τοίχοι του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου γκρεμίστηκαν. Οι ήρωες των παραμυθιών όρμησαν μέσα σε όλα τα δωμάτια. Πήραν τους αρρώστους και τους πονεμένους απ’ το χέρι και τους λύτρωσαν, τους έκαναν καλά από όλες τις αρρώστιες! Ακόμα κι αυτούς που ήταν στην εντατική ή και τους άλλους που βρίσκονταν στα χειρουργεία. Μαζί με τους γιατρούς και τους νοσοκόμους έστησαν τρελό χορό! Έναν χορό που κράτησε εφτά μέρες κι εφτά νύχτες. Στο μεγάλο τραπέζι που στρώθηκε έκοψαν την πιο μεγάλη τούρτα που έχετε δει ποτέ σας. Μια τεράστια τούρτα γαλάζια, γεμάτη κύματα και αφρούς. Και εκεί πάνω στην τούρτα υπήρχε ένα καράβι! Ένα αληθινό καράβι! Ο καπετάνιος του καραβιού ήταν ένα μικρό παιδί. Ένα παιδί που χαμογελούσε! Ο Άλκης!