Η αναφορά στην παιδική ηλικία φέρνει στο νου αντιφάσεις που είναι κοινές τόσο για τον καθημερινό όσο και για τον επιστημονικό λόγο: το παιδί είναι οικείο αλλά και ταυτόχρονα ξένο, γνώριμο αλλά και διαφορετικό, πηγή νοσταλγίας αλλά και τραύματος, απροστάτευτο αλλά ταυτόχρονα και απειλητικό. Η παιδική ηλικία, αν και συνιστά μια δεδομένη περίοδο στη ζωή του ανθρώπου, αντιμετωπίζεται ως κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Το γνώρισμα του προσωρινού απαλύνει την απειλή του ανοίκειου και του διαφορετικού και υποδηλώνει την αναμενόμενη μελλοντική προσαρμογή και συμμόρφωσή της στα εκάστοτε κοινωνικά δεδομένα.
Η θεώρηση του παιδιού ως διαφορετικού θέτει για τις κοινωνικές επιστήμες δύο κυρίως αιτήματα:
α) τη διατύπωση μιας θεωρίας περί διαφορετικότητας, προκειμένου να εντοπιστεί και να ερμηνευτεί το διαφορετικό και
β) τη διατύπωση μιας θεωρίας ικανής να ενσωματώνει τη διαφορά και την ιδιαιτερότητα σε μια ευρύτερη τάξη πραγμάτων, όπως αυτή αντιπροσωπεύεται από την κοινωνία των ενηλίκων. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]