Η ιστορία της ελληνικής εποίκισης στη φιλόξενη χώρα της Αυστραλίας και η μεθοδευμένη στοργή και θυσία του αυστραλιανού λαού για την ασφάλεια και τα δίκαια της Ελλάδας, είναι δυο θέματα που ακουμπούν στην εθνική ιστορία τόσο της Ελλάδας όσον και της Αυστραλίας.
Επί πλέον, το πόνημα του Κώστα Δαραή με θέμα τη συμμετοχή και συμβολή των αυστραλιανών στρατιωτικών δυνάμεων στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στο ελληνικό μέτωπο και η δράση και αντίδραση του αγγλόγλωσσου τύπου της Αυστραλίας σε ό,τι έντιμο και ανθρώπινο συντελούνταν εκεί στα δύσκολα χρόνια του πολέμου και στα πέτρινα χρόνια της Κατοχής, αποτελεί μια πρωτότυπη εργασία θεμελιώδους σημασίας για τις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις.
Ο συγγραφέας με ιδιαίτερο μεράκι και στοργή έσκυψε σε πρωτογενές αρχειακό υλικό, αλλά και στις εφημερίδες της εποχής, προκειμένου να αποτυπώσει την κοινωνική αντίδραση, την ψυχολογική προδιάθεση και την σταδιακή διαμόρφωση ενός κλίματος συμπάθειας του αυστραλιανού λαού, στην πλειοψηφία του τότε αγγλοκελτικής καταγωγής, υπέρ του αγωνιζόμενου ελλαδικού ελληνισμού. Η στάση αυτή του αγγλόγλωσσου Τύπου υπέρ των δοκιμαζόμενων Ελλήνων δεν προκάλεσε μόνον αισθήματα σεβασμού προς κάθε τι ελληνικό, αλλά καλλιέργησε επίσης κοινωνική συνείδηση υπέρ των Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία και άλλαξε άρδην τα αισθήματα προκατάληψης και καχυποψίας που χαρακτήριζαν την προπολεμική Αυστραλία.
Ο Κώστας Δαραής αποτυπώνει στο έργο του την αλλαγή αυτή, αναλύει το σκηνικό της μεταστροφής, πιστώνει ή χρεώνει τους πρωταγωνιστές με αρετές ή παραλείψεις τους, οριοθετεί το επιστημονικό από το ρομαντικό στοιχείο και θέτει ισχυρούς πελματοδοκούς για περαιτέρω έρευνα και επιστημονική αναζήτηση. Η πρωτοποριακή εργασία του στο χώρο της έρευνας της εμπόλεμης και αμέσου μεταπολεμικής περιόδου, έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό στα αίτια που προκάλεσαν τη μετανάστευση 2.500.000 Ευρωπαίων στην Αυστραλία (1946-1974), ανάμεσα στους οποίους ήταν 270.000 Έλληνες και Κύπριοι.
Η συμβολή στην επιστήμη, στην παιδαγωγική και, γενικότερα, στην εκπαίδευση του Κώστα Δαραή ως προβληματιζόμενου επιστήμονα, ως σκεπτόμενου και υποψιασμένου εκπαιδευτικού αλλά και ως στοργικού πατέρα θα πρέπει να θεωρηθεί πραγματικά σπουδαία, αφού χαρακτηριστικό της προσέγγισής του αποτελεί πάντα η ωφέλεια που θα προκύψει για όλους αυτούς που μοιράζονται μαζί του τον προβληματισμό του, που έχουν μέρισμα στις ανησυχίες του για ένα κόσμο με περισσότερες δυνατότητες.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]