Πρώτα σχόλια για το Μυθιστόρημα Ο ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ…

Πρώτα σχόλια για το Μυθιστόρημα Ο ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΤΩΡΑ του Κώστα Αρμεύτη (Εκδόσεις ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ –Αθήνα, Απρίλιος 2010) Το μυθιστόρημα ‘Ο Αιχμάλωτος του Τώρα’, του Κώστα Αρμεύτη, είναι μια σημαντική κατάθεση στην Ελληνική πεζογραφία. Η γραφή του χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακή περιγραφική και αφηγηματική δεινότητα, με όχημα πάντα ένα σπαρταριστά γλαφυρό ύφος και μια πολυεπίπεδη αυτοσαρκαστική στοχαστικότητα. Πέραν των γλωσσικών και εκφραστικών αρετών του, ακόμα και με πενιχρή εξωτερική πλοκή κατορθώνει να δημιουργήσει πειστικά ένα ολοδικό του παρθενικό κόσμο, γεμάτο απτή ύλη και βιωματική εμπειρία. Αναπτύσσει με λογοτεχνικότητα και διακειμενικές αναφορές, έναν εσωτερικό ψυχοπνευματικό μύθο, τον οποίον και μας προτάσσει ως υπαλλακτικό τρόπο ζωής. Είναι ένα σύγχρονο στη δομή και τα μέσα του μυθιστόρημα, που κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Η επιμονή κι η αφοσίωσή του στην ανάδειξη του ταπεινού και της λεπτομέρειας, όχι μόνο μας συγκινεί ιδιαίτερα, αλλά προσδίνει στον βιωμένο υλικό κόσμο του μια πνευματικότερη διάσταση. Γίνεται έντονα αισθητή μια εκ των πραγμάτων αναθρώσκουσα υπαρξιακή αύρα, πιο διατρητική ακόμα κι από τις συχνές και άμεσες φιλοσοφικές του διανοίξεις… Οι οποίες πάλι σπάνια αυτονομούνται ή μας κουράζουν, γιατί προσλαμβάνονται κατά περίεργο τρόπο ως απολογισμός και φυσιολογική απόρροια της εσωστρεφούς αφηγηματικής ανέλιξης. Ο συγγραφέας- ήρωας του ιδιόμορφου αυτού μυθιστορήματος, ως συγκαιρινός πνευματικός Ροβινσώνας, κατορθώνει τελικά με τον λόγο να εξυψώσει ένα πρωτόγονο σχεδόν κι αρχαϊκό βιοτικό περιβάλλον σε διαχρονικότερο σύμβολο της υπαρξιακής αγωνίας του. Πετυχαίνει προπάντων αυτό τον στόχο, όχι τόσο με τα μέσα της γνωσιολογικής τεκμηρίωσης, αλλά πιο πολύ έμμεσα με τη λογοτεχνική υποβολή, δηλαδή με αισθητικά μέσα. Κι αυτό είναι το κύριο ζητούμενο. Προσωπικά ως αναγνώστης, γυροφέρνοντας με τη φαντασία μου στο Αιγαίο – κι αν περνούσα τυχαία από ‘κείνα τα μέρη – θα μ’ έτρωγε η περιέργεια να μού έδειχνε κάποιος πού είναι η Νεάπολη, και πού είναι ψηλότερα το Μεσοχώρι, με το Φαρακλό και τις Καστανιές παραπίσω… Όπως ακριβώς θα συνέβαινε με τη Σκίαθο, όπου ίσως θ’ αναζητούσα τον τόπο, για παράδειγμα, του διηγήματος «Ολόγυρα στη λίμνη» του κοσμοκαλόγερου της ελληνικής λογοτεχνίας. Έτσι φαίνεται πως απαθανατίζεται ένα μέχρι χθες ασήμαντο κι άγνωστο μέρος…Μέσω δηλαδή της καταξιωμένης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ανδρέας Πετρίδης Πάφος, 14/05/2010