(. . .) Στις ημέρες μας, τα παιδιά απολαμβάνουν, όπως παλιά, την τέχνη του Μάνθου, καθισμένα δίπλα στους γονείς τους που την γνώρισαν όταν ήταν κι οι ίδιοι παιδιά. Όλοι τους γοητεύονται από τις παραστάσεις του που, μολονότι έχουν κάθε φορά τους ίδιους λίγο - πολύ χαρακτήρες, τα ίδια σκηνικά και παρόμοιες πλοκές, αποτελούν κάθε φορά κάτι το καινούργιο, μια νέα αισθητική εμπειρία, μια όμορφη έκπληξη. Εδώ όμως βρίσκεται και η βαθύτερη ομορφιά του Θεάτρου Σκιών: στο ότι μπορούμε να ανακαλύπτουμε κάθε φορά και κάτι καινούργιο, κάτι δικό μας, στον Καραγκιόζη. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]