Άστρα στη σκοτεινή ύλη του σύμπαντος κόσμου

Μυστήρια μηχανή

αυτός ο υπολογιστής

χωρέσαμε τον κόσμο σ’ ένα τσιπ.

Ακόμα και τη θάλασσα

που ονειρευτήκαμε μαζί

την απέραντη θάλασσα.

Κανείς δεν μιλά μήτε φιλά

με τα δικά του χείλη.

Ποίηση κοινωνικά ευαίσθητη και πολιτικά ενεργή με ένα βλέμμα διεθνιστικό και πανανθρώπινο περιλαμβάνει η 4η ποιητική συλλογή[i] του Γιώργου Άλμη (κατά κόσμον Γιώργου Κορδώνη γεν. 1952 στην Αθήνα, σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κι εργάστηκε ως καθηγητής 2βάθμιας εκπαίδευσης).

Μιλώντας στα άστρα...

Οι προγνώσεις των μετεωρολόγων επαληθεύονται. Σαλεπιτζήδες με καστανάδες φάνηκαν στους δρόμους και οι άστεγοι με τις κάφτρες των τσιγάρων τους σπίθες θαλπωρής τις κρύες νύκτες, άπλωσαν διπλές κουβέρτες στις σχεδίες τους. Εσύ κάποια ή κάποιοςστον δικό τους και στον δικό μας ουρανό μη σταματάς να διακτινίζεις το πρόσωπό σου στ’ όνειρο. Να μας παρηγορείς καθώς, παρά τις προβλέψεις των αστρολόγων, πάλι εχθές τρία παιδιά κυνηγημένα από τον πόλεμο στη θάλασσα των μακαρίων νήσων,πνίγηκαν.

Κι εμείς που για χρόνια τώρα με ευχολόγια ειρήνης πορευόμαστε για καλό κατευόδιο, σ’ έναν απογυμνωμένο ουρανό, το σύγκρυο της θλίψης των άστρων ατενίζοντας για τόσα χαμένα σύμπαντα, προσπαθούμε να τους μιλήσουμε.

Και για να ξέρεις Μαρία, κάθε μου ποίημα για σένα, μια απολογία μου στ’ άστρα είναι...

Ουμανιστική λυρική ποίηση που στέκεται ανοικτή και κάποτε καταγγελτική (αλλά με σύνεση και τεχνική) σε όσα (κι είναι πολλά) απάνθρωπα συμβαίνουν  στον πλανήτη. Άλλωστε η ποίηση (και η τέχνη) παραμένει πολιτική πράξη εντάσσοντας το αισθητικό πλαίσιό της μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Παράλληλα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου βγαίνει το έντονο ερωτικό στοιχείο, ένας εμφανής διάλογος με σημαίνουσες μορφές της λογοτεχνίας που περνά δυναμικά στα ποιήματα του Άλμη καθώς και τα στοιχεία της μοναχικότητας, συνέπεια της εποχής και του διαδικτύου:

Έβρεχε δίχως να μυρίζουν

την ευχαρίστηση

των διψασμένων δένδρων.

Χιόνιζε δίχως να νιώθουν

την λυτρωτική σιωπή.

Χειμώνας και βιαστικά

προσπερνούσαν

δίχως να δίνουν χέρι συντροφικό

στα πεινασμένα πουλιά.

Άνοιξη και δεν τέρπονταν

στην ανάδυση

της πρώτης παπαρούνας

ανάμεσα σε μυριάδες μαργαρίτες.

Ενώ δεν λείπουν τα ποιήματα με ευαισθησία για τη φύση και την ομορφιά της που την ύμνησαν και μας στήριξε πολλάκις:

Η γιορτή της Φύσης

Είναι οι συριστικοί χοροί κλαδιών και φύλλων που μ’ επινίκια του βοριά αναγγέλλουν το νιόφερτο χειμώνα.

Είναι ένας σκίουρος που σε μια αυτοσχέδια λίμνη της βροχής ξεδιψά, μια σουσουράδα που ανοίγει φτερά σε έναν ουρανό κλειστό από σύννεφα και μια παρέα δελφινιών που λικνίζεται πλάι στα Πειραϊκά βράχια, την ώρα που ένας άνθρωπος περνά με χιονολούλουδα του ονείρου τις κρύες νύχτες.

Άλλοτε ως ο «χαμηλός» του Χικμέτ, κάποτε ως ο «γυμνοσάλιαγκας» του Καζαντζάκη κι άλλες φορές ως ο «υπεράνθρωπος» του Νίτσε, προσμένει την άνοιξη του κόσμου, κατέχοντας τη δύναμη το μέλλον να αλλάζει, Ή μήπως είναι το «τραγικό ον» του Ευριπίδη που ευάλωτος ως μυρμήγκι μπρος στο τυχαίο της ζωής, συνεχίζει να μελετά τα άστρα. μέχρι τέλους.

[i] Από τις εκδ. Μανδραγόρας έχουν εκδοθεί και οι συλλογές: Έπεφτε μια ψιλή, λιγνή βροχή (1993), Αλχημείες και πλάνες (2006) και Λαστιχένια λόγια (2009).