Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789607479020
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Οι δράκοι είχαν πετάξει ψηλά, και διέγραφαν κύκλους ψηλά στον αέρα σαν τους γύπες. Ούτε ένας τους δεν εφόρμησε ξανά στη βάρκα. Μερικές φορές φώναζαν ο ένας στον άλλον, με ψιλές και δυνατές φωνές μέσα στις ριπές του ανέμου, αλλά αν υπήρχαν λέξεις σ` αυτές τις κραυγές ο Άρεν δεν μπορούσε να τις ξεχωρίσει. Η βάρκα έκανε το γύρο ενός κοντού ακρωτηρίου, κι ο Άρεν είδε στην ακτή κάτι που για μια στιγμή νόμισε ότι ήταν ένα ερειπωμένο κάστρο. Ήταν ένας δράκος. Το ένα μαύρο φτερό ήταν λυγισμένο από κάτω του, και το άλλο απλωμένο πελώριο πάνω στην άμμο και μέσα στο νερό, έτσι που το πήγαιν` έλα των κυμάτων το κουνούσε λιγάκι πέρα-δώθε σε μια παρωδία πετάγματος. Το μακρύ φιδίσιο κορμί κειτόταν σ` όλο του το μήκος πάνω στα βράχια και την άμμο. Το ένα μπροστινό πόδι έλειπε, η αρματωσιά και σάρκα είχαν ξεσκιστεί από την μεγάλη καμάρα των πλευρών, και η κοιλιά ήταν ανοιγμένη, τόσο που η άμμος για πολλά μέτρα γύρω της ήταν μαυρισμένη απ` το δηλητηριώδες δρακίσιο αίμα. Όμως το πλάσμα ζούσε ακόμα. Τόσο μεγάλο είναι το απόθεμα της ζωής των δράκων, που μόνο ένα ίσο απόθεμα μαγείας μπορεί να τους σκοτώσει γρήγορα. Τα χρυσοπράσινα μάτια ήταν ανοιχτά, και καθώς η βάρκα έπλεε δίπλα, το λιπόσαρκο, πελώριο κεφάλι κινήθηκε λιγάκι, και μ` ένα σφυριχτό κροτάλισμα ατμός ανάμικτος με στάλες αίματος ανάβλυσε από τα ρουθούνια του. `Συνηθίζουν να. . . τρώνε ο ένας τον άλλον;` `Όχι. Όχι περισσότερο από εμάς. Έχουν τρελαθεί. Τους πήραν τη μιλιά`
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Η Ούρσουλα Κ. Λε Γκεν (1929-2018), υπήρξε μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες των αμερικανικών γραμμάτων του 20ου αιώνα. Συγγραφέας πολυδιάστατη, ποιήτρια, δοκιμιογράφος αλλά κυρίως μυθιστοριογράφος, έγινε διάσημη για το έργο της στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας για μεγάλους αλλά και μικρούς αναγνώστες. Η ματιά της ήταν οξύτατα διεισδυτική, προοδευτική και οι αντιλήψεις της ριζοσπαστικές, τοποθετώντας τον προβληματισμό για κρίσιμα ζητήματα (κοινωνικά, περιβαλλοντικά, εθνολογικά, έμφυλα, κ.ά.) στον πυρήνα του έργου της. Τιμήθηκε εν ζωή με όλα σχεδόν τα βραβεία της φανταστικής λογοτεχνίας/επιστημονικής φαντασίας: Πέντε φορές με βραβείο Hugo, 4 φορές με βραβείο Nebula, καθώς και με βραβεία Locus, Newbery, Jupiter, Lewis Carroll, James Tiptree JR, Endeavour, International Fantasy Award, και με βραβείο National Book Award for Young Poeple΄s Literature, το 1973 (για το τρίτο μέρος του "Έπους της Γαιοθάλασσας", "Η πιο μακρινή ακτή"). Το 2000 η Library of Congress την ανακήρυξε "Ζωντανό θρύλο" ("Living Legend") στην κατηγορία "Συγγραφείς και καλλιτέχνες". Το 2001 έγινε δεκτή στο Science Fiction and Fantasy Hall of Fame. Το 2002 τιμήθηκε με Pen/Malamud Award για τη διαχρονική συμβολή της στο διήγημα. Το 2003 η ένωση συγγραφέων φαντασίας και επιστημονικής φαντασίας, Science Fiction and Fantasy Writers of America (SFWA), την ανακήρυξε "Grand Master". To 2014 έλαβε τη μεγαλύτερη διάκρισή της, το Μετάλλιο Διακεκριμένης Προσφοράς στα Αμερικανικά Γράμματα του National Book Foundation για το σύνολο του έργου της. Πέθανε στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, στις 22 Ιανουαρίου 2018, σε ηλικία 88 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο νεαρός γιός του Πρίγκιπα των Ενλάδων, ο Άρεν, καταφθάνει στην νήσο Ροκ κομίζοντας στους εννέα θεματοφύλακες των μαγικών τεχνών που διδάσκουν εκεί την πανάρχαια τέχνη, δυσάρεστα νέα. Ο Γέροντας Αρχιμάγιστρος Γκεν, ο Κοσμήτορας της Σχολής, θα διακρίνει στο πρόσωπο του παιδιού κάτι βαθύ και ελπιδοφόρο· την πιθανότητα της εκπλήρωσης μιας παλιάς, αλλά όχι ξεχασμένης, υπόσχεσης. Οι δυο τους θα βγουν μαζί στο Αρχιπέλαγος της Γαιοθάλασσας αναζητώντας τη βαθιά πληγή στο μεδούλι ενός κόσμου, που δεν είναι πια γηραιός αλλά γηραλέος. Καθοδόν θα συναντήσουν όλα όσα απεύχονταν. Ανθρώπινα ράκη καθεύδουν μακάρια βουλιάζοντας στα μελανά απόνερα της αβελονίνης. Τα θολωμένα μάτια των πολλών αδυνατούν να ξεχωρίσουν πια το καθάριο γαλανό από το λασπερό γαλάζιο. Στις συντροφιές τους οι χωρικοί δυσπιστούν για ό,τι είχαν για να μην έρθουν αντιμέτωποι με ό,τι έχασαν. Οι γιορτές τους ρημάζουν νωρίς, γιατί οι τροβαδούροι χάνουν τα λόγια των τραγουδιών. Ορισμένοι επιχαίρουν, γιατί είναι δειλοί και δεν θέλουν νʼ ακούνε για ήρωες. Οι γνώριμες λέξεις, που έσφυζαν άλλοτε από δύναμη και ζωή, γυρνούν αξιοθρήνητες μέσα στα στόματα των ανθρώπων, ακατανόητες, άγνωστες, απογυμνωμένες νοήματος. Ακόμη και οι δράκοι, οι γιοι και οι κόρες του Σεγκόυ, που ποτέ τους δεν καταδέχθηκαν άλλη από την αρχαία λαλιά της δημιουργίας, μοιάζουν να έχουν καταδικασθεί στον βουβό τρόμο των ζώων. Η ισορροπία ενός ολόκληρου κόσμου έχει διασαλευθεί κι έχει μετατραπεί σε διακύβευμα. Μια γυναίκα θρηνεί: «Έχασα όλα τα πράγματα που ήξερα, όλες τις λέξεις και τα ονόματα. Βγήκαν στη σειρά σαν ιστοί αράχνης από τα μάτια και το στόμα μου. Υπάρχει μία τρύπα στον κόσμο και το φως διαρρέει απʼ αυτήν.» Ο νεαρός Άρεν αδυνατεί να καταλάβει την πλήρη σημασία των λόγων της, αλλά ο γέροντας Μάγιστρος θα του πει την αλήθεια με τρόπο: «Η πρόβλεψη της μοίρας και τα ερωτικά φίλτρα δεν είναι τα παίρνει κανείς στα σοβαρά, αλλά τις γριές γυναίκες αξίζει να τις ακούει κανείς με προσοχή.» Η αλήθεια είναι πικρή σαν κινίνο, αλλά η Ursula K. Le Guin, με την σοφία που είχαν οι γιαγιάδες, πριν αποτρελαθούν από το Botox και τις ασκήσεις σουηδικής γυμναστικής, έχει επιλέξει σοφά να την λιώσει μέσα στo ζαχαρόνερο της φαντασιακής αφήγησης: άπαξ και το αντίκρισμα των λέξεων χαθεί, τίποτα δεν μπορεί να ʽχει πια σημασία.
