Το έργο γράφτηκε γύρω στα 1600. Διασκευάστηκε και εκδόθηκε από τον Νικόλαο Δρυμητινό το 1627. Είναι γραμμένο σε 496 στίχους. Ο Δρυμητινός πρόσθεση άλλους 20 θέλοντας, πιθανότατα, μ` αυτό τον τρόπο να ξεπεράσει τη λογοκρισία της εποχής (Βενετία) δίνοντας ηθοπλαστική χρειά, που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το ίδιο το ποίημα και με το πνεύμα του συγγραφέα. Υπάρχουν τέσσερις παραλλαγές εκ των οποίων μία είναι η της Νάξου.
Υπόθεση: Κάποιος βοσκός συναντά μια βοσκοπούλα. Νέοι και άπειροι, αγαπά ο ένας την άλλη και φανερώνουν χωρίς δισταγμούς της αγάπη τους. Ενώ ο πατέρας της βοσκοπούλας απουσιάζει αυτή κρατά το βοσκό στην καλύβα της. Φεύγοντας ο βοσκός της δίνει την υπόσχεση να επιστρέψει μετά από 8 ημέρες. Άρρωστος μετά από λίγο δεν τηρεί την υπόσχεσή του. Η βοσκοπούλα νιώθει προδομένη και αφήνει τον εαυτό της να καταληφθεί από μελαγχολία και στο τέλος πεθαίνει. Ο βοσκός επιστρέφει μετά την ανάρρωσή του και πληροφορείται από τον πατέρα της τον θάνατό της. Πηγαίνει καταλυπημένος στον τάφο της, τη θρηνεί και λέγει πως δεν αυτοκτονεί για να τη θυμάται και να πεθαίνει χίλιες φορές την ημέρα.

Για την έκδοση χρησιμοποιήθηκε η παραλλαγή των 496 στίχων που ήταν εκδομένη το 1869 από τον Emil Legrand.