ΕΜΕΝΑ ΣΤΟ ΕΞΟΧΙΚΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ. ΙΟΥΛΙΟΣ μεσημέρι. Μόλις είχα ξυπνήσει. Ο ήλιος έκαιγε ακόμα και κάτω απ' την κληματαριά. Ήθελα να πιω έναν παγωμένο καφέ, αλλά το ψυγείο δεν δούλευε. Το ηλεκτρικό ήταν κομμένο εδώ και μέρες. Έφτιαξα τον καφέ με χλυαρό νερό της βρύσης και τον ήπια ανόρεχτα. Το τηλέφωνο κι αυτό κομένο εδώ και μήνες. Πήγα στο λουτρό και νίφτηκα. Γένεια τριών τεσσάρων ημερών, μεγάλωναν στο πρόσωπό μου. Σκέφτηκα να ξυριστώ αλλά βαρέθηκα. Το ξύρισμα άλλωστε είναι μια πλαστή συνήθεια, όπως οι ηλίθιες γραβάτες ή τα κομψά γελεκάκια που φορούν οι κυρίες στα σκυλιά τους. Βούρτσισα τα δόντια μου και τα μουστάκια μου. Μια άσπρη τρίχα ξετυλιγόταν σαν φίδι και μετά ξαναχανόταν ανάμεσα στις ξανθές με κόκκινες ανταύγειες. Σκέφτηκα να πάρω ένα ψαλίδι να την κόψω, αλλά αυτό μου φάνηκε εξίσου βλακώδες με τον έντρομο τρόπο που χτενίζονται οι φαλακροί. Βγήκα απ' το λουτρό και προσπάθησα να συγκολλήσω τα τεράστια ρήγματα της σκέψης μου. Αυτά τα πράγματα όμως είναι μάταια και το ξέρω από χρόνια. [...] (Από την έκδοση)