Το βιβλίο επιχειρεί τομές στην ιστορική διαδρομή της Αθήνας από την εποχή της ίδρυσής της ως πρωτεύουσας του ελληνικού Κράτους έως τις αρχές του 21ου αιώνα που η πόλη κλήθηκε να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Οι επιχειρούμενες εμβαθύνσεις αφορούν σε αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά θέματα που κρίνεται ότι, αν δεν διαμόρφωσαν το χαρακτήρα και τη μορφή της πόλης, συνέβαλαν στη δημιουργία των παθογενειών που εμφανίζει σήμερα το πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτεύουσας.
Διερευνώνται αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά ζητήματα που αναπτύσσονται σε δεκατέσσερα αυτοτελή Κεφάλαια που βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση μεταξύ τους. Τέτοια είναι: οι πρώτες επιλογές που αποφασίστηκαν και εφαρμόστηκαν για το σχεδιασμό και τα πρώτα βήματα της "Νέας Αθήνας", η ιδιαιτερότητα του αττικού τοπίου όπου και τοποθετήθηκε η πρωτεύουσα, οι οικιστικές τάσεις ανάπτυξης της πόλης πριν επέλθει η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και οι αντίστοιχες αρχιτεκτονικές εξελίξεις που διαμόρφωσαν τη μορφή της, τα πρότυπα κατοικίας που εφαρμόστηκαν για ένα μεγάλο χρονικό φάσμα στο αθηναϊκό πλαίσιο, η ΄γένεση΄ και η πρώτη ανάπτυξη της πολυκατοικίας στην Αθήνα σε χωρικούς, ποσοτικούς και αισθητικούς όρους, το ζήτημα της επανάχρησης των μεσοπολεμικών πολυκατοικιών στην εποχή μας, η απουσία εφαρμογής αρχών πολεοδομικού σχεδιασμού στην πρωτεύουσα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα πολεοδομικά σταθερότυπα που αναπτύχθηκαν μεταπολεμικά στο Αθηναϊκό λεκανοπέδιο, οι επιπτώσεις από το μεγάλο σεισμό του 1999 στην τύχη του μεγάλου ορεινού ξενοδοχείου "Μον Παρνές" και τέλος η προσπάθεια αναζήτησης του στρατηγικού στόχου που οδήγησε στην ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 από την Αθήνα. Τέλος, το πόνημα συνοδεύεται με τη δημοσίευση ενός χαμένου Αρχείου των νέων οικοδομικών αδειών πολυώροφων κτηρίων της Αθήνας, που εκδόθηκαν από το Πολεοδομικό Γραφείο Αττικοβοιωτίας την περίοδο 1925-41.
Ο συγγραφέας με την έκδοση του βιβλίου "Για την Αρχιτεκτονική και την Πολεοδομία της Αθήνας, Δεκατέσσερα κείμενα και ένα Αρχείο" επιχειρεί να φωτίσει πτυχές της ιστορίας της ελληνικής πρωτεύουσας σε μια κρίσιμη καμπή της διαδρομής της, προσδιοριστική της μελλοντικής της πορείας.
Εμμανουήλ Β. Μαρμαράς (Συγγραφέας)
Ο Εμμανουήλ Β. Μαρμαράς σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (1967-72) και οικονομική και κοινωνική ιστορία στο University of Sheffield (Βρετανία) (1986-87). Το 1986 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του ΕΜΠ και το 1993 διδάκτωρ του University of Leicester (Βρετανία). Από το 1972 έως το 1977 συνεργάστηκε με τον Τ.Χ. Ζενέτο και από το 1979 έως το 1996 απασχολήθηκε στη Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομίας και Στέγασης αναλαμβάνοντας τη μελέτη πολεοδομικών θεμάτων και οικιστικών προγραμμάτων. Από το 1996 σήμερα διδάσκει στο Τμήμα Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου μαθήματα πολεοδομίας, αστικής και ιστορικής γεωγραφίας, ενώ από το Σεπτέμβριο του 2002 διατελεί Πρόεδρος του ίδιου Τμήματος. Έχει συγγράψει πολλές επιστημονικές μελέτες, δοκίμια και άρθρα σχετικά με την εξέλιξη της πόλης, τον πολεοδομικό σχεδιασμό και την προστασία των πολιτισμικών αγαθών. Άλλα βιβλία του είναι: Η αστική πολυκατοικία της μεσοπολεμικής Αθήνας: H αρχή της εντατικής εκμετάλλευσης του αστικού εδάφους (ΠΤΙ ΕΤΒΑ: 1991), Η προστασία της πολιτισμικής κληρονομιάς (με άλλους δύο συγγραφείς, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο: 2000) και Ταξίδια στη Μεσόγειο (Ανάβαση: 2002).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
