Το ποιητικό έργο του Παλαμά καλύπτει μια πεντηκονταετία και απλώνεται σε είκοσι και πλέον συλλογές, με αποτέλεσμα να μην είναι ικανοποιητικά γνωστό, ένεκα της μεγάλης εκτάσεώς του, παρά μόνο σε ολίγους. Για να γίνει γνωστό, τουλάχιστον στα σημαντικότερά του μέρη, προέκυψε από νωρίς, ζώντος ακόμη του ποιητή, η ανάγκη της ανθολόγησής του από Έλληνες και ξένους φιλολόγους, κριτικούς και ποιητές. Όπως, όμως, κάθε εποχή έχει ανάγκη τις δικές της μεταφράσεις των κλασικών συγγραφέων, το ίδιο συμβαίνει και με τις ανθολογίες. Βέβαια, παρ` όλο που η ανθολόγηση αποτελεί θέση, εντούτοις, πέραν της προσωπικής ευαισθησίας, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και το εξ αντικειμένου κριτήριο. Άλλωστε, το κριτήριο της αντιπροσωπευτικότητας δεν αντιστρατεύεται το αισθητικό. Γι` αυτό, στη νέα αυτή ανθολόγηση επιλέγονται ποιήματα και αποσπάσματα απ` όλες τις εποχές, τα είδη, τους τόπους, τους τρόπους, τις μετρικές καινοτομίες της παλαμικής ποίησης. Δεν δίστασα, πολλές φορές, να κρατήσω έναν, δυο ή ελάχιστους στίχους από πολύστιχα ποιήματα, αναζητώντας παντού την κατορθωμένη αισθητικά στιγμή. Στόχος της προσπάθειας αυτής είναι να φανεί η εξελικτική προοπτική της παλαμικής ποίησης και η αδιάλειπτη αισθητική εγρήγορση του δημιουργού της, που πειραματίζεται συνεχώς ν` ανακαλύψει τη «λυδία λίθο» της ρηματικής διατύπωσης της «εμπνοής», όπως λέει ο ίδιος, παρ` όλο που γνώριζε εκ των προτέρων το ανέφικτο του εγχειρήματος.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Κωστής Παλαμάς ήταν απόγονος μιας παλαιάς οικογένειας που εμφανίσθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα. Γενάρχης της υπήρξε ο Παναγιώτης Παλαμάρης.
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1859. Σε ηλικία 7 χρονών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς. Σε ηλικία μόλις 16 χρονών αρχίζει σπουδές νομικής, ακολουθώντας το επάγγελμα του πατέρα του. Το 1876 έρχεται στην Αθήνα όπου και γράφεται στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Γρήγορα όμως θα εγκαταλείψει τη Νομική, και έτσι αποφασίζει να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Παρά το ότι θα ασχοληθεί με τη ΝΕΑ ελληνική λογοτεχνία, το πρώτο του έργο, που θα δημοσιευτεί το 1876 με τίτλο "Ερώτων ΄Eπη" θα γραφτεί σε υπερκαθαρεύουσα. Το 1886 θα κυκλοφορήσει η πρώτη του συλλογή στη δημοτική και το 1889 δημοσιεύεται ένα από τα καλύτερα έργα του, ο "Ύμνος της Αθηνάς", ο οποίος θα βραβευτεί στο Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Αυτό είναι και το πρώτο του βραβείο. Εισηγητής του διαγωνισμού αυτού ήταν ο Νικόλαος Πολίτης. Το 1892 δημοσιεύει τη συλλογή "Τα μάτια της ψυχής μου", η οποία βραβεύτηκε και αυτή, το 1890. Το 1897 γίνεται γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, δουλειά για την οποία αμοιβόταν αρκετά καλά, και έτσι απέκτησε την οικονομική άνεση για να συνεχίσει το έργο του. ΄Ενα χρόνο αργότερα, το 1898, δημοσιεύει δύο ποιητικές συλλογές, το "΄Αστυ" και τον "Τάφο". Ακολουθεί μια περίοδος έμπνευσης και ο Παλαμάς γράφει το 1900 τους "Χαιρετισμούς της Ηλιογέννητης", το 1904 την "Ασάλευτη Ζωή", το 1907 τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου", το 1910 την "Φλογέρα του Βασιλιά" και το 1919 "Τα Δεκατετράστιχα", τα οποία δημοσιεύονται και στην Αλεξάνδρεια. Το 1925 παίρνει το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και με την ίδρυση της Ακαδημίας των Αθηνών γίνεται και ένα από τα βασικά στελέχη της. Το 1928 δημοσιεύει τους "Δειλούς και σκληρούς στίχους" (Σικάγο) και το 1930 ή, κατά άλλους, το 1931 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Πεθαίνει στην Αθήνα, στις 27 Φεβρουαρίου 1943, και η πάνδημη κηδεία του μετατρέπεται σε εκδήλωση αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον του Γερμανού κατακτητή.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
