Απογοητεύτηκα. Έργο της Πίλτσερ είναι αυτό; Καταρχάς είναι σύντομο. Κατά δεύτερον είναι επιφανειακό, ρηχό και σχεδόν βιαστικό. Η Πρου, εν όψει γάμου με έναν επιφανή δανδή της καλής κοινωνίας, για τον οποίο έχει αμφιβολίες ως προς τι νιώθει γι' αυτόν, πάει στην Κορνουάλη σε μια εκκεντρική θεία της για να τη φροντίσει τώρα που έσπασε το χέρι της. Εκεί γνωρίζει έναν γοητευτικό καλλιτέχνη (που τον ερωτεύετεαι) και ένα αθώο, κλειστό και σιωπηλό κοριτσάκι. Το κοριτσάκι το ξαπέστειλε βιαστικά ο πατέρας του στη γιαγιά της για όσο θα κρατούσαν κάτι επισκευές στο σχολείο της ενώ η μάνα της ήταν κάπου στη Μαγιόρκα. Τελικά η μάνα παρατά το κοριτσάκι για έναν γκόμενο στην Αφρική κι ο πατέρας, έντρομος, απαιτεί από την πεθερά του να κρατήσει εκείνη το παιδί κοντά της!
Τη λύση δίνει ο καλλιτέχνης, που αποδεικνύεται και βιολογικός πατέρας του κοριτσιού. Η Πρου παρατά τον επιφανειακό δανδή κι ακολουθεί τον νέο της έρωτα. Πολλοί διάλογοι, λίγες σελίδες, δεν με άγγιξε σχεδόν καθόλου. Πιστεύω ότι αν μιλούσε το κοριτσάκι και μας αφηγούνταν την ιστορία της θα ήταν πιο τρυφερό και πιο όμορφο. Μα είναι δυνατόν να είναι τόσο ελαφρόμυαλοι κάποιοι γονείς; Και τόσο άσπλαχνοι; Και ένα κλειστό χωριό να μη βουίξει τόσο πολύ από μια τέτοια περιπέτεια; Και το καρουζέλ πού κολλάει; Αγαπημένο παιχνίδι της Πρου και του κοριτσιού που δεν είχε άλλα παιχνίδια να παίξει και το αγάπησε αλλά πέραν τούτου ουδέν.
Κρίμα, κρίμα. Αν ήταν γραμμένο αλλιώς και με περισσότερες σελίδες θα το αγαπούσα κι αυτό όπως τον Σεπτέμβρη και το Ψάχνοντας για κοχύλια. Αν είναι το πρώτο σας βιβλίο της συγγραφέως μην την αγνοήσετε, διαβάστε και κάποιιο άλλο της έργο.
Πάνος Τουρλής