Βέβαια, η ζωή μιας κότας έχει και τις ευχάριστες στιγμές της. Λατρεύω κάθε στιγμή από τις λιγοστές ελεύθερες ώρες που περνάω έξω από το κοτέτσι. Περπατώ ανέμελα στον κήπο κλωτσώντας τα πεσμένα στο έδαφος φύλλα. Ηδονίζομαι όταν μασάω τα φύλλα από τις γλάστρες με τους βασιλικούς (είμαι μια αριστερή κότα). Στέκομαι πάντα μπροστά από τη ψηλή τσιμεντένια μάντρα και ονειρεύομαι ότι μπορώ να πετάξω πάνω από αυτή, μακριά από κάθε πόνο και μιζέρια. φαντάζομαι πως φτάνω τόσο κοντά στον ήλιο, ώστε η καυτή ανάσα του με ψήνει.

Πεθαίνω σαν ψητό κοτόπουλο και η στάχτη μου σκορπίζεται στα 4 σημεία του ορίζοντα. Τι ηρωικός θάνατος!!! Λατρεύω, επίσης, τα μαγικά βράδια που δε μπορώ να κοιμηθώ και ξαπλωμένη κοιτώ το γκρίζο, φτιαγμένο από ελενίτ, ταβάνι και φιλοσοφώ προσπαθώντας να απαντήσω το αιώνιο ερώτημα. Η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα;