Το τρίτο βιβλίο με ηρωίδα τη Βιάν Ροσέ, μια γυναίκα με... μαγικές ιδιότητες και ανεπανάληπτη γνώση της σοκολάτας, μετά την Καυτή σοκολάτα και το Γόβες και γλυκές αμαρτίες, προχωράει την ιστορία ένα βήμα πιο πέρα και τη ζωή της Βιάν ένα βήμα παραπέρα. Το βιβλίο αφορά τις περιπέτειες που ζει μια ανύπαντρη γυναίκα με πλέον δύο κόρες, τη δεκαπεντάχρονη Ανούκ και την επτάχρονη Ροζέτ, η οποία είναι ένα κοριτσάκι μάλλον με προβλήματα γιατί δεν έχει μιλήσει κανονικά ακόμη. Αυτό το βιβλίο με κέρδισε περισσότερο γιατί έχουμε λιγότερη έως καθόλου μαγεία και περισσότερο αστυνομικό μυστήριο! Ναι, ναι το Λανσκνέ πια δεν είναι ίδιο, έχουν εγκατασταθεί στη φτωχογειτονιά μουσουλμάνοι μετανάστες, με τα δικά τους ήθη και έθιμα αλλά μια σκιά υπάρχει πάνω από την πόλη και λέγεται Ινές Μπενσάρκι.Την πλοκή μάς την αφηγούνται εναλλάξ η Βιάν Ροσέ και ο πατήρ Ρενό. Όταν όλα μοιάζουν παγιωμένα και γαλήνια, όταν νομίζεις ότι έχεις εγκατασταθεί μόνιμα κάπου και λες \"ευχαριστώ, Θεέ μου\", έρχεται ένα γράμμα από τον άλλο κόσμο που σαν τον κακό νοτιά σε αναγκάζει να ξαναφύγεις. Έτσι και η Βιάν: ζει τον έρωτά της με τον Ρούσο στο ποταμόπλοιο και με τις κόρες της κι αρχίζει να ριζώνει στο Παρίσι. Ώσπου ένα γράμμα της αλλάζει τη ζωή: η παλιά της φίλη, Αρμάντ, της στέλνει μια επιστολή και της ζητά να επιστρέψει στο Λανσκνέ γιατί \"αργά ή γρήγορα το Λανσκνέ θα σε χρειαστεί πάλι\".
Στο Λανσκνέ την υποδέχεται ο εικοσάχρονος πλέον Λουκ Κλερμόν, που εξακολουθεί να είναι σε κόντρα με τη μητέρα του αλλά έχει πάρει τη ζωή στα χέρια του. Τώρα που ενηλικιώθηκε και κατ\' εντολήν της γιαγιάς του, Αρμάντ, ο Λουκ μόλις έκλεισε τα 21 χρόνια του άνοιξε το φάκελο που προοριζόταν γι\' αυτόν, πήρε την κυριότητα του σπιτιού της γιαγιάς του και έστειλε το γράμμα στη Βιάν. Η Βιάν με τις κόρες της εγκαθίστανται στο σπίτι της Αρμάντ ενώ η ροδακινιά στον κήπο τούς χαρίζει απλόχερα τους καρπούς της.
Σύντομα η Βιάν και οι κόρες της καταλαβαίνουν πόσα έχουν αλλάξει στο χωριό αυτά τα χρόνια. Οι μουσουλμάνοι έχουν εγκατασταθεί στην άλλη πλευρά του ποταμού όμως η παρουσία τους είναι ισχυρή και αποτελούν φόβητρο για το χωριό. Ο πατήρ Ρενό έχει αντκατασταθεί από άλλον ιερέα, με πιο μοντέρνες αντιλήψεις κι έτσι τώρα το χωριό έχει και τζαμί, έχει κι εκκλησία. Η συγγραφέας μας δίνει με πολύ ωραίο τρόπο αργά αργά το παρελθόν του χωριού, την ιστορία των σημαντικών μουσουλμανικών οικογενειών και μας συστήνει τα πρόσωπα.
Η Βιάν δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η Ινές Μπενσάρκι είναι ο φόβος και ο τρόμος του χωριού, γιατί άλλαξαν τόσο τα πράγματα μόλις εμφανίστηκε και ποιος συγγενικός δεσμός την ενώνει με τον νέο, φέρελπι, βίαιο Καρίμ Μπενσάρκι: είναι η αδελφή του ή η ερωμένη του; Και γιατί κάηκε το σχοελίο που είχε ανοίξει για τις μουσουλμάνες του χωριού; Τι σόι πόλεμος διεξάγεται στο χωριό και μεταξύ ποιων; Η ιστορία κλιμακώνεται σταδιακά, ο ιερέας Ρενό, μιας και σχεδόν με το ζόρι βγήκε σε αργία καθηκόντων, κατά λάθος μπλέκει σε αυτήν την ιστορία και το τέλος είναι απρόσμενο, συγκινητικό, δυνατό, καθαρά αστυνομικής υφής.
Παράλληλα με τη μουσουλμανική κοινότητα γνωρίζουμε και τους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού και πώς άλλαξε η ζωή τους. Η Ζοζεφίν έχει γιο και η Βιάν νιώθει έντονα την υποψία ότι ο Πιλού είναι γιος της Ζοζεφίν και του Ρούσου και προσπαθεί να προσαρμοστεί σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Ο άντρας της Ζοζεφίν, Ανρί-Πολ, εξακολουθεί να είναι βίαιος και μέθυσος, όμως ένα ατύχημα τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, έτσι το ζευγάρι ξαναπαγιδεύεται σε κοινή ζωή, μόνο που τώρα έχουν αλλάξει οι ρόλοι και το ποιος εξαρτάται από ποιον. Η αληθινή πατρότητα του Πιλού αποκαλύπτεται στο τέλος και φέρνει τα πάνω κάτω.
Πολύ χάρηκα που μια ιστορία σχεδόν \"τετριμμένη\" πια (με την έννοια ότι έχουμε μια κεντρική ηρωίδα και περιγράφουμε τη ζωή της σε τρία βιβλία) εξελίσσεται διαφορετικά και μάλιστα φλερτάρει έντονα με το αστυνομικό μυθιστόρημα χωρίς να γελοιοποιείται ή να είναι βαρετή. Αντίθετα, είναι αρκετά καλογραμμένη και πολύ σωστά δομημένη. Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς η ιστορία ανελίσσεται και στο τρίτο εξελίσσεται!
Με αφορμή αυτήν την ιστορία η συγγραφέας μας παρουσιάζει τις δυσκολίες και τα ήθη ενός λαού που ζει με τη δική του ρουτίνα και τις δικές του πατροπαράδοτες συνήθειες και μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι η διαφορετικότητα δεν είναι απαραίτητα και κακή ή εγκληματικής φύσεως. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν θα ζήσει κάτι άλλο αυτή η Βιάν Ροσέ ή όντως η ιστορία της μπορεί να έχει διαγράψει έναν ωραιότατο κύκλο και να καταλήξει μόνιμα πια στο Λανσκνέ.
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
\"Στα δεκαεπτά, όταν προσπαθεί κάποιος να ισορροπήσει σ\' αυτό το επικίνδυνο μονοπάτι ανάμεσα στην εφηβεία και την ενηλικίωση , ο κόσμος είναι μια τρελή πορεία γεμάτη εμπόδια, τη μια μέρα στρωμένος με σπασμένα γυαλιά, την επομένη με άνθη μηλιάς. Αρκετά κοντά για ν\' αγγίξεις τον παράδεισο, ωστόσο το μόνο που θέλεις είναι να τον αφήσεις πίσω... Μερικοί άνθρωποι περνούν ολόκληρη τη ζωή τους περιμένοντας ένα τρένο, για να ανακαλύψουν στο τέλος ότι δεν έφτασαν ποτέ ούτε στο σταθμό\" (σελ. 215-216).
\"Οι άνθρωποι που λένε ότι οι λέξεις δεν έχουν δύναμη δεν ξέρουν τίποτε για τη φύση των λέξεων. Λέξεις σωστά τοποθετημένες μπορούν ν\' ανατρέψουν ένα καθεστώς, μπορούν να μετατρέψουν την αγάπη σε μίσος, μπορούν ν\' αρχίσουν μια θρησκεία ή έναν πόλεμο. Λέξεις έίναι οι βοσκοί των ψεμάτων, οδηγούν τους καλύτερους από μας στη σφαγή\" (σελ. 262).
ΥΓ Σπιρτούλη: στη σελίδα 18 έχουμε ένα σοβαρό τυπογραφικό λάθος. Υπάρχει η πρόταση \"Σήμερα φυσούσε κατά διαστήματα και ήταν ευμετάβλητος, σχηματίζοντας στον σιωπηλό Σηκουάνα μικρά ταραγμένα κόμματα\". Μάλλον εννοεί κύματα! :)
Πάνος Τουρλής