Ανόθευτη αγκαλιά

της Ελισάβετ Ιακωβίδου

Ένα γυναικείο άρλεκιν χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις, επιφανειακό, μονοδιάστατο και ρηχό.

Η Κωνσταντίνα φεύγει από το νησί, έχοντας γνωρίσει τον έρωτα στο κορμί και στο βλέμμα του μουσικού Γερμανού Χέρκελ. Σοκ όταν μετά τον γάμο τους ζει στο Βερολίνο: άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη, άλλες συνήθειες, άλλο κλίμα, πουθενά ήλιος, χαρά, διασκέδαση, ξενύχτι. Ο Χέρκελ, ένας σοβινιστής αλκοολικός με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, ζηλεύει παθολογικά τη γυναίκα του αλλά αναγκάζεται να τη συστήσει στον κύκλο του και τελικά σπουδάζει μουσική και αξιοποιεί στο μέγιστο τη φωνή της. Γίνεται η διάσημη σοπράνο Κονστάνς και γίνεται παγκοσμίως γνωστή. Αρχίζει να απομακρύνεται από τον άντρα της, να μεγαλώνει, να εξελίσσεται αλλά ο Χέρκελ την καταστρέφει ψυχολογικά. Μετά από χρόνια και τρία παιδιά, δύο απόπειρες αυτοκτονίας του και αυτή στο απόγειο της καριέρας της, ο Χέρκελ παθαίνει εγκεφαλικό και πέφτει στα χέρια της Κονστάνς να τον φροντίσει. Ο ψυχοθεραπευτής του της γεννάει τον έρωτα και τελικά εγκαταλείπει τον άντρα της για χάρη του έρωτα, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι ο ψυχαναλυτής παραμένει Γερμανός κι έχει ακριβώς τα ίδια ελαττώματα με τον Χέρκελ (απαισιόδοξος και μέθυσος). Φουρκισμένη, επιστρέφει στην καριέρα που παράτησε για να φροντίσει τον Χέρκελ και πίσω στο νησί της, δίπλα στα παιδιά της (τα οποία μεγάλωσε με νταντάδες αλλά όχι, τώρα που αρχίζει μια νέα ζωή τα παιδιά στέκονται δίπλα της). Μάλιστα, μάλιστα. Ελάχιστες ζωντανές σκηνές, ελάχιστη δράση, τα ίδια συναισθήματα και σκέψεις ξανά και ξανά, οι ήρωες σκέφτονται και ξανασκέφτονται και η συγγραφέας απλώς αφηγείται την ιστορία χωρίς να αγαπήσει τους ήρωές της, να αγκαλιάσει τα δημιουργήματά της, να τους φτιάξει μια εικόνα, έναν χαρακτήρα, ένα συναίσθημα, ένα κάτι ενιαίο, για να γεμίσουν όλα αυτά τα άδεια, μονότονα δέκα χρόνια προσαρμογής της Κωνσταντίνας στο Βερολίνο, αψυχολόγητες ενέργειες και κινήσεις, πρόχειρες εξελίξεις, ο νοηματικός ειρμός μιας παραγράφου σπάει αδιευκρίνιστα σε δύο και τρεις παραγράφους, δυστυχώς μια γυναικεία γραφή άτονη και χαλαρή, με ελάχιστα καλολογικά στοιχεία που κι αυτά δεν σώζουν την κατάσταση.

Πάνος Τουρλής