Υπάρχουν ορισμένα βιβλία με τα οποία δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός, μόνο και μόνο γιατί σε αγγίζουν τόσο βαθιά, γιατί μιλάνε τόσο άμεσα στην καρδιά σου, που νομίζεις ότι γράφτηκαν για σένα. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι "Ο τελευταίος κύκνος" του Στέφανου Δάνδολου, ενός συγγραφέα που δε γνώριζα προηγουμένως και που εντελώς τυχαία ήρθα σε επαφή με το έργο του.
Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί τη λεπτομερή μυθιστορηματική καταγραφή της ιστορίας μιας παρέας εφήβων, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ?80, μιας ιστορίας εν πολλοίς άγριας και τραυματικής, ώστε ακόμα και ως ενήλικοι τα εναπομείναντα μέλη της αδυνατούν να την αφήσουν πίσω τους. Μια νεαρή Λολίτα, μια ζηλιάρα φίλη, ένα ερωτευμένο καταθλιπτικό αγόρι και ο μυστηριώδης αφηγητής-συγγραφέας είναι τα βασικά μέλη της. Μυστικά και ψέματα, μια εξαφάνιση, μια αυτοκτονία, ένας ανεπίτρεπτος έρωτας και μπόλικες δόσεις εφηβικής τρέλας και κακίας είναι τα βασικά συστατικά της.
Και γιατί με άγγιξαν τόσο πολύ όλα αυτά ; Γιατί, όπως και οι ήρωες, υπήρξα κι εγώ έφηβη πάνω-κάτω εκείνη την εποχή. Τα τραγούδια που αναφέρονται στο βιβλίο τα τραγούδησα και τα χόρεψα κι εγώ σε δεκάδες σχολικά πάρτι, τις ταινίες που αναφέρονται τις είδα κι εγώ στο σινεμά. Αλλά κυρίως υπήρξα κι εγώ θεατής (και θύμα ;) της γοητείας μιας αντίστοιχης Λολίτας στην τάξη μου, ενεπλάκησα κι εγώ σε αρκετά μυστικά και ψέματα, ενώ υπήρξε και στη δικιά μου περίπτωση μια αρκετά έντονη και τραυματική ιστορία, τα ίχνη της οποίας πιθανόν ακόμα φέρουν οι βασικοί πρωταγωνιστές της.
Και έτσι, δε θα πω τίποτα άλλο για αυτό το βιβλίο. Μόνο ότι, καθώς το διάβαζα, ζούσα ξανά και τη δικιά μου ταραγμένη εφηβεία. Μόνο ότι κατά καιρούς το έκλεινα, σφάλιζα τα μάτια και βρισκόμουν ξανά εκεί, στην αυλή του σχολείου μου, ένα παιδί μπερδεμένο, φοβισμένο, αλλά και έτοιμο και ικανό για όλα. Και μόνο ότι θα αγοράσω τρία-τέσσερα αντίτυπά του και θα τα χαρίσω σε ορισμένους μου συμμαθητές, την επόμενη φορά που θα οργανωθεί κάποιο reunion...
Μαρία Τσουκανά