Στην Αλεξάνδρεια που νοσταλγούμε. Στο Μισίρι που αγαπήσαμε. Εκεί εκτυλίσσεται αυτή η ιστορία ή καλύτερα αυτό το χρονικό. Μέσα από την καθημερινότητα δύο οικογενειών Αλεξανδρινών ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας η πρώτη επαφή, η άνθιση και η ανάπτυξη αλλά και ο μαρασμός μιας πολύ σημαντικής ελληνικής παροικίας, αυτή της Αιγύτπου και συγκεκριμένα της Αλεξάνδρειας. Πώς ζούσαν, τι σκέφτονταν, πού και πώς δούλευαν, ποιες οι σχέσεις με τους ντόπιους Αιγυπτίους, τι περιουσίες δημιουργήθηκαν και διατέθηκαν όχι για το ατομικό συμφέρον αλλά για την Ελλάδα, την Ελλάδα που δίστασε να τους υποδεχτεί πίσω στις αγκάλες της όταν ανέβηκε ο Νάσερ στην εξουσία και εθνικοποίησε τα πάντα, με αποτέλεσμα αυτά τα λαμπρά μυαλά να διοχετευτούν σε ξένες αγορές και να μην ξανασυναντηθούν ποτέ μαζί. Αχ χαζές σκέψεις, ζαβές, και τόσο μα τόσο εγωιστικές! Αχ Ελλάδα πότε θα διαζευχτείς τον εγωισμό σου και την τυφλότητά σου....
Συγκινητικό, νοσταλγικό, με πισωγυρίσματα στο τώρα και στο τότε, με εγκυκλοπαιδικές αναφορές σε πολιτισμό, τέχνη, πολιτική, γράμματα, διανόηση, επιστήμες, εκπαίδευση, μαγειρική και ζαχαροπλαστική, δεισιδαιμονίες και φαρμακευτική, επισκέψεις, σουαρέ και ζουρ-φιξ....Ο Καβάφης να δεσπόζει πάνω από όλα, ο Αβέρωφ να χαρίζει λεφτά για να ανεγερθεί η Ελλάδα....Όλα δοσμένα σωστά, γραμμένα σωστά, με ενδιάμεσα διαλείμματα που σε βοηθάνε να χωνέψεις τις πληροφορίες και να τελειώσεις το μυθιστόρημα δακρυσμένος ή έστω με ένα χαμόγελο αναπόλησης κι όχι βαρυστομαχιασμένος.
Οι Αλεξανδρινοί φαντάζομαι θα το λατρέψουν. Εγώ που δεν έζησα τίποτε από αυτά και δεν έχω σχέση με τον Αιγυπτιώτικο ελληνισμό, δεν ήθελα να το τελειώσω. Ρουφούσα κάθε πληροφορία, κάθε ψήγμα κοινωνικότητας και νοοτροπίας που πήγαζε μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου. Στα πολύ θετικά το πολύ κομψό lay-out των σελίδων και τα κενά που σε βοηθάνε να διαλέγεις πόσο θα προχωρήσεις και μέχρι πού θα φτάσεις. Μπράβο στη συγγραφέα, κατάφερε να δώσει τέλεια μια εικόνα που δεν υπάρχει (τώρα που καταργήθηκε και η απευθείας γραμμή Αθήνα-Αλεξάνδρεια ακόμη χειρότερα για τον ελληνισμό μας εκεί κάτω) με έναν τρόπο μοναδικό και καθόλου κουραστικό. Αφήστε με τώρα να σιγοτραγουδήσω τον Αλεξανδρινό..... :(
Πάνος Τουρλής