Το χαμόγελο της Τζοκόντας

του Φίλιππου Φιλίππου

Επιφανειακό και μονοδιάστατο χωρίς εκπλήξεις και ανατροπές. Έχω την αίσθηση ότι οι περιοχές της Αθήνας μπήκαν σχεδόν εκβιασστικά στη ροή του κειμένου για να δώσουν αυθεντικότητα και αληθοφάνεια. Πλήρης σχεδόν αναφορά τι κάνει ο πρωταγωνιστής (πλένεται, τρώει, κοιμάται κι όλα αυτά για να μας δείξει ο συγγραφέας την άδεια ζωή του πρωταγωνιστή ή για να καλύψει τρύπες και κενά στη ροή της αφήγησης;). Διαβάζουμε για την τηλεόραση με τα δυο κανάλια, την Εθνική μπάσκετ με τη νέα ελπίδα ονόματι Γκάλης κλπ. Οι χαρακτήρες δεν σκιαγραφούνται καθόλου σωστά (μη σας πω \"καθόλου\"), δεν συνδέονται ούτε αλληλοαιτιάζονται με επιτυχία. Κι ο κακόμοιρος ο Χατζιδάκις τι να πρωτοσώσει με το Χαμόγελο της Τζοκόντας; Νομλίζω ότι δεν υπήρχε λόγος να αναφέρεται αυτός ο δίσκος κάθε τρεις και λίγο, αφού ούτε λύσεις έδινε ούτε ο συγγραφέας μας έκανε να νιώσουμε την αγάπη του πρωταγωνιστή για τον δίσκο αυτόν.

Πάνος Τουρλής