Κατά μία συμβατική άποψη, το κατεξοχήν αντικείμενο του πόθου στην εικαστική κουλτούρα είναι το γυναικείο σώμα, και όχι το ανδρικό. Η Ζερμέν Γκριρ υποστηρίζει ότι ως το δέκατο ένατο αιώνα το γυναικείο σώμα δεν ζωγραφιζόταν εκ του φυσικού, αλλά απεικονιζόταν σύμφωνα με κάποιους αισθητικούς κανόνες. Αντίθετα, το γυμνό σώμα που μελετήθηκε και ζωγραφίστηκε με απίστευτη αμεσότητα και σε εκατοντάδες εκδοχές, από τις οποίες οι περισσότερες ήταν σε κάποιο βαθμό ερωτικές και άλλες σαδιστικές, ήταν το σώμα των αγοριών. [. . .] Περισσότερες από διακόσιες εικόνες από όλη την ιστορία της δυτικής τέχνης, που έχουν ως θέμα τις μεταλλάξεις του ωραίου αρσενικού από ερωτικό αντικείμενο σε παρθένο στρατιώτη, γυμνό μάρτυρα ή φτερωτό πνεύμα, από άγγελο σε διαφθορέα και από ναρκισσιστή σε ευλαβικό πιστό, μας καλούν να θαυμάσουμε τον αισθησιασμό, τον αυθορμητισμό και την ευάλωτη φύση των αγοριών. Εξερευνώντας το εικαστικό ιδεώδες του εφηβικού κάλλους, είτε πρόκειται για άγαλμα του Έρωτα ή του Δαβίδ, είτε για πίνακα του Καραβάτζιο ή του Βαν Ντάικ, είτε ακόμα για φωτογραφίες της Ναν Γκόλντιν ή της Σάλυ Μαν, η Ζερμέν Γκριρ καταρρίπτει ένα από τα τελευταία μεγάλα ταμπού της Δύσης.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]