Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789600328998
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
«Ποιος είναι τελικά ο Luis Bunuel; Εκατό χρόνια από τη γέννησή του, αυτός ο δημιουργός μοιάζει να εκπροσωπεί ολοκληρωτικά διάφορες αισθητικές και πολιτικές τάσεις, και, ταυτόχρονα, εν τέλει, να μη χωράει σε καμία τους. Τα αφιερώματα, οι έρευνες, οι εκδηλώσεις που οργανώνονται σ` όλο το κόσμο με την ευκαιρία αυτού του εορτασμού, προσπαθούν να αναδείξουν την πολύπλευρη προσωπικότητα του μεγάλου Ισπανού, αλλά πάντα μένει μετέωρο και άλυτο το αίνιγμά του. Ο Luis Bunuel διατρέχει την ιστορία του κινηματογράφου μ` έναν τρόπο που σχεδόν κανένας άλλος κινηματογραφιστής δεν το έχει κάνει: από τις πρωτοποριακές, σουρεαλιστικές ταινίες του βωβού κινηματογράφου, στα εξωτικά μελοδράματα. Από τον κοινωνικό ρεαλισμό και την πολιτική ανατρεπτικότητα, στην αντιπαράθεση με την εκκλησιαστική ιεραρχία και την ύβρι. Από την ψυχαναλυτική εξερεύνηση, στην ουσιαστική και μαχητική χειραφέτηση του κινηματογράφου των δημιουργών. Από την Ισπανία, στη Γαλλία, στις ΗΠΑ, στο Μεξικό και, στα γεράματα πια, πάλι στη Γαλλία, παραμένει ένας αυθεντικός περιπλανώμενος καλλιτέχνης, που ακολούθησε τις διαδρομές της τύχης του. Μοναδική πνευματική, φιλοσοφική πατρίδα του είναι ο σουρεαλισμός. Από εκεί αρχίζει και εκεί καταλήγει η κοσμαντίληψη του Bunuel. Σ` όλες του σχεδόν τις ταινίες υπάρχει τουλάχιστον μία αναφορά στην απελευθερωτική ουσία του πιο ριζοσπαστικού και ανατρεπτικού αισθητικού φαινομένου που συντάραξε τον 20ό αιώνα στα πρώτα 30 χρόνια του. Ο σουρεαλισμός του Bunuel συνδέεται με την πολιτική ουτοπία του αναρχισμού στη φλογισμένη Ισπανία λίγο πριν από τον εμφύλιο σπαραγμό της, και στο Παρίσι της δυτικής όχθης συναντά την υπαρξιακή ουτοπία του `ζην ποιητικώς`». (...)
Μιχάλης Δημόπουλος
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
Ο Σαλβαντόρ Νταλί γεννήθηκε στις 11 Μαίου 1904 στη μικρή πόλη Figueras της Καταλωνίας. Ο Νταλί πέρασε την παιδική του ηλικία στο Figueras καθώς και στo εξοχικό σπίτι της οικογένειας Νταλί κοντά στο ψαράδικο χωριό Cadaques, όπου οι γονείς του έχτισαν το πρώτο του στούντιο. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια θα επηρεάσουν σημαντικά την κατοπινή του εξέλιξη. Ο Νταλί αγάπησε με πάθος τα τοπία της νεότητάς του, τα μελαγχολικά αυτά τοπία που συναντάμε σαν άμεση παρουσία στους πίνακες του. Η σχέση του Σαλβαδόρ με την οικογένεια του ήταν καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας.
Η καλλιτεχνική του δεινότητα άρχισε να διαμορφώνεται στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μαδρίτης και κάτω από την επίδραση της Ιταλικής Μεταφυσικής Σχολής. Εκείνη την εποχή, o Νταλί θα ζωγραφίσει τα πρώτα του κυβιστικά έργα. Σύντομα η Ακαδημία θα του φανεί πολύ συντηρητική. Το κίνημα του ιμπρεσιονισμού και οι νέες αναζητήσεις θα τον οδηγήσουν σε άλλους χώρους, εκεί όπου θα συνδεθεί με όλους τους επαναστάτες δημιουργούς της εποχής: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Λουί Μπουνιουέλ, Πέντρο Γκαρθίας, Ευγένιο Μοντέζ και Ραφαέλ Μπαράντες.
Αυτή η πρώτη περίοδος, γνωστή ως «πρώιμη περίοδος», περιλαμβάνει έργα που ανήκουν σε διάφορα καλλιτεχνικά στυλ: ιμπρεσσιονιστικά, κυβιστικά , ακαδημαϊκές μελέτες και ρεαλιστικές εργασίες πάνω στο γερμανικό Μπαρόκ.
Σουρρεαλιστική περίοδος (1929-40)
Το 1929, ο Νταλί γίνεται δεκτός στην ομάδα των σουρεαλιστών, της οποίας ηγείτο ο Αντρέ Μπρετόν. Εκείνη τη χρονιά ο Νταλί γνωρίζει τη Γκαλά Ελυάρ, την τότε σύζυγο του ποιητή Πωλ Ελυάρ, η οποία γίνεται η μούσα του, πηγή έμπνευσης που ενσαρκώνει γι΄ αυτόν τα πάντα.
Σύντομα ο Νταλί γίνεται ένας ηγέτης του σουρεαλιστικού κινήματος, το οποίο υποστήριζε τη σημασία του υποσυνειδήτου και της ελεύθερης έκφρασης της φαντασίας, όπως εκφράζεται στα όνειρα, ελεύθερη από τον έλεγχο κάθε λογικής αιτιότητας. Το έργο του «Η αντίσταση της μνήμης» εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο φημισμένα σουρεαλιστικά έργα. Ωστόσο, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ΄30, οι σχέσεις του Νταλί με τους σουρεαλιστές άρχισαν να χαλάνε- έστω κι αν ο Νταλί πήρε μέρος στη Διεθνή Σουρεαλιστική Έκθεση του Παρισιού- και από το 1939 διακόπηκαν οριστικά Οι λόγοι αυτής της αμοιβαίας αποξένωσης ήταν ότι, παρά την απόλυτη σύμπτωση ενδιαφερόντων σε ορισμένα σημεία (την υιοθέτηση των απόψεων του Φρόυντ κι ορισμένων πλευρών της ψυχαναλυτικής θεωρίας, καθώς και την πίστη στο ελεύθερο παιχνίδι της άλογης φαντασίας) οπωσδήποτε υπήρχαν από την αρχή σημεία διαφωνίας. Ο Νταλί πάντα αδιαφορούσε για τους πολιτικούς στόχους των σουρεαλιστών. Επίσης, ο ίδιος ο Νταλί άλλαξε σημαντικά στη διάρκεια της δεκαετίας του ΄30, κινούμενος προς ένα νέο στυλ, που έγινε γνωστό ως «κλασική περίοδος»
Από το 1941 Νταλί αφήνει πίσω το σουρεαλιστικό του στυλ, για μία πιο παγκόσμια καλλιτεχνική δήλωση.Tο ενδιαφέρον του μετατοπίζεται από την προσωπική παρατήρηση σε παγκόσμια θέματα, και συναρπάζεται από τη θρησκεία και τη σύγχρονη επιστήμη. Ο Νταλί στρέφεται στην Κλασική και την Αναγεννησιακή τέχνη για να εμπνευστεί, ενώ προσμένει με χαρά τις επιστημονικές ανακαλύψεις που έρχονται στο φως τη δεκαετία του ΄50. Ήθελε να είναι ο εκπρόσωπος της ατομικής εποχής, να ενώσει τις ανακαλύψεις της μοντέρνας επιστήμης με τη θρησκεία και το μυστικισμό.
Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Νταλί και η Γκαλά εγκαταστάθηκαν στις ΗΠΑ.Η περίοδος αυτή ήταν πολύ σημαντική για τον καλλιτέχνη. Εδώ ο Νταλί άρχισε να ζωγραφίζει μία σειρά από πορτραίτα της κοινωνικής ζωής. Το 1941 γράφει την αυτοβιογραφία του «Η Μυστική Ζωή του Σαλβαντόρ Νταλί».
Καθώς ο Νταλί απομακρύνθηκε από το σουρεαλισμό στη διάρκεια της κλασικής του περιόδου, άρχισε να ζωγραφίζει τις σειρές έργων που περιλαμβάνουν σύγχρονα γεγονότα, την ισπανική του κληρονομιά, επιστημονικά, ιστορικά και θρησκευτικά θέματα. Ανάμεσα στα πιο γνωστά από αυτά είναι: «Το Γεωπολιτικό Παιδί παρακολουθώντας τη γέννηση του Νέου Ανθρώπου», «Η ανακάλυψη της Αμερικής από το Χριστόφορο Κολόμβο» και «ο Παραισθησιογόνος Ταυρομάχος», που βρίσκονται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Το 1974, ο Νταλί εγκ
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
O Χούλιο Κορτάσαρ γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1914 και πέθανε στο Παρίσι το 1984. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, εγκατέλειψε μαζί με την οικογένειά του το Βέλγιο για την Αργεντινή, όπου τελείωσε το σχολείο, σπούδασε φιλολογία και εργάστηκε ως καθηγητής για πέντε χρόνια, ενώ παράλληλα συνεργαζόταν με λογοτεχνικά περιοδικά. Το 1951, σε ηλικία 37 ετών, επέστρεψε στην Ευρώπη, στο Παρίσι, όπου έζησε ως το τέλος της ζωής του και έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του ("Έφυγα από την Αργεντινή, όχι τόσο επειδή υπήρχαν πράγματα που εκεί μ΄ ενοχλούσαν, που οπωσδήποτε υπήρχαν, αλλά γιατί η Γαλλία αντιπροσώπευε για μένα, τότε, έναν τεράστιο πόλο έλξης", θα πει σε μια συνέντευξή του στην "El Pais", το 1982). Το 1961 επισκέπτεται την Κούβα, γοητευμένος από την επανάσταση, αναζητώντας απαντήσεις στις πολιτικές του ανησυχίες. Το ταξίδι αυτό θα γίνει η αφορμή να αποκτήσει σαφή ιδεολογική συνείδηση, θα υπερασπιστεί την Κούβα του Τσε και του Κάστρο και αργότερα τη Νικαράγουα των σαντινίστας. Το 1970 επισκέπτεται τη Χιλή και παρευρίσκεται στην πανηγυρική τελετή ανάληψης της εξουσίας από τον Αλιέντε. Μαθητής του Μπόρχες, συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους λατινοαμερικανούς συγγραφείς και στους σπουδαιότερους μοντερνιστές του 20ού αιώνα. Το έργο του αφομοιώνει μ΄ έναν τελείως φυσικό τρόπο τις ανανεωτικές τεχνικές του σύγχρονου μυθιστορήματος και συνδυάζει τη δημιουργική φαντασία με το ρεαλισμό, διαφέρει όμως, από το έργο άλλων λατινοαμερικανών συγγραφέων, γιατί απ΄ αυτό απουσιάζει σχεδόν παντελώς το στοιχείο του μπαρόκ και του μαγικού ρεαλισμού. Μεταξύ των πολλών και σπουδαίων έργων του ξεχωρίζουν τα: "Μυστικά όπλα" ("Las armas secretas"), 1958, "Τα βραβεία" ("Los Premios" -το πρώτο του μυθιστόρημα), 1960, "Ιστορίες των κρονόπιο και των φάμα" ("Historias de cronopios y de famas", 1962, "Το κουτσό" ("Rayuela" -που θεωρείται το αριστούργημά του), 1963, "Όλες οι φωτιές η φωτιά" ("Todos los fuegos el fuego"), 1966, "Το βιβλίο του Μανουέλ" ("Libro de Manuel" -μυθιστόρημα), 1973, "Οκτάεδρο" ("Octaedro"), 1974 (όλα τους μεταφρασμένα στα ελληνικά) και τα "Los Reyes", 1949, "Bestiario", 1951, "Final de Juego", 1956, "Ο γύρος της μέρας σε ογδόντα κόσμους" ("La vuelta al dia en ochenta mundos"), 1967, "62: Μοντέλο συναρμολόγησης" ("62: Modelo para armar" -που συνεχίζει την ιδέα του διάσπαρτου μυθιστορήματος, όπως και στο "Κουτσό"), 1968, "Prosa del Observatorio", 1972, "Alguien que anda por ahi", 1977, "Un tal Lucas", 1979, "Deshoras", 1982, κ.ά.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Οκτάβιο Παζ γεννήθηκε το 1914 στην πόλη του Μεξικού και σπούδασε στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του. Δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα στην Ισπανία, το 1937. Στη συνέχεια εκδόθηκαν πολλά ποιητικά έργα του, ανάμεσα στα οποία η περίφημη "Πέτρα του ήλιου" (1957). Ακολούθησε καριέρα διπλωμάτη, μετά το 1945, και στο διάστημα 1962-1968 χρημάτισε πρεσβευτής του Μεξικού στις Ινδίες. Το 1968, ωστόσο, παραιτήθηκε του αξιώματός του διαμαρτυρόμενος για την αιματηρή καταστολή των φοιτητικών διαδηλώσεων στο Μεξικό κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ΄70 δίδαξε στο Κέιμπριτζ και για μια περίοδο στο Χάρβαρντ. Έγραψε, παράλληλα με την ποίηση, πολλά δοκίμια με αφορμή τα προσφιλή του θέματα, που ήταν η διασταύρωση των διαφόρων τάσεων στη σύγχρονη ποίηση, οι ανατολικές φιλοσοφίες και οι αρχαίοι πολιτισμοί της Αμερικής. Θεωρείται ένας απ΄ τους πιο σημαντικούς ποιητές και θεωρητικούς της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Το 1990 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ.
(φωτογραφία: Isolde Ohlbaum)
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Νίκος Σαββάτης δημοσιεύει θεωρητικά δοκίμια για τον κινηματογράφο και τη μουσική από το 1975 (Σύγχρονος Κινηματογράφος). Σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης έχει επιμεληθεί 12 μονογραφίες (Κεν Λόουτς, Φριτς Λανγκ, Ουσμάν Σεμπέν κ.ά.). Επίσης έχει εργαστεί ως ραδιοφωνικός παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης μιας ταινίας μεγάλου μήκους. Από το 1 994 ως το 2001 δίδασκε κινηματογράφο στο Θεατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Νίκος Κολοβός (1938-2006), γεννήθηκε στο Βόλο. Σπούδασε νομικά και διετέλεσε δύο φορές πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Βόλου, με έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα. Με τον κινηματογράφο ασχολήθηκε από το 1960 με σειρά κριτικών και θεωρητικών κειμένων. Υπήρξε από τους βασικούς συντάκτες της δεύτερης, μεταπολιτευτικής περιόδου του περιοδικού "Σύγχρονος Κινηματογράφος". Στη συνέχεια, χωρίς να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του, συνεργάστηκε με τις εκδόσεις "Αιγόκερως" και με τις εκδόσεις του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και δίδαξε κινηματογράφο στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ήταν επίσης διδάκτορας του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και συνεργάστηκε με το Τμήμα Πολιτισμού του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Ο Νίκος Κολοβός υπήρξε, επίσης, δεινός ορειβάτης, και έγραψε και δημοσίευσε, εκτός των άλλων, κείμενα για την ελληνική φύση και το περιβάλλον, περιηγητικές εντυπώσεις από το Πήλιο, κ.ο.κ.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Μπάμπης Ακτσόγλου γεννήθηκε το 1954 στη Θεσσαλονίκη. Μετά τις κινηματογραφικές σπουδές του στο Παρίσι, συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Οθόνη", "Φιλμ", "Σινεμά", "Προοδευτικός Κινηματογράφος", καθώς και με τα "Κινηματογραφικά Τετράδια", που ίδρυσε μαζί με ομάδα Θεσσαλονικέων κινηματογραφόφιλων. Μετά το 1987, συνεργαζόταν αποκλειστικά με το περιοδικό "Αθηνόραμα".
Έγραψε μονογραφίες σκηνοθετών (Χίτσκοκ, Πολάνσκι, Κόπολα, Λόουζι), καθώς και μια μελέτη για το Ουέστερν.
Επιμελήθηκε την έκδοση "Le cinema grec" (Centre Georges Pompidou), καθώς και διάφορα βιβλία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Τζαβέλλας, Σαμπρόλ, Μπουνιουέλ, Ιμαμούρα, Μιζογκούτσι, Αλμοδόβαρ, Γουϊντερμπότομ, Σερώ, Βέντερς, Σβανκμάγιερ, κ.ά.).
Διετέλεσε, για διαδοχικές περιόδους, υπεύθυνος προγραμματισμού του δικτύου αιθουσών "Filmcenter" του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Επίσης, υπήρξε, μαζί με άλλους, ιδρυτής της αλυσίδας καταστημάτων "Clip Art".
Πέθανε στην Αθήνα τα ξημερώματα της Πέμπτης 18 Ιανουαρίου 2007, σε ηλικία 52 ετών, από ανακοπή καρδιάς, κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης νοσηλείας του στον Ερυθρό Σταυρό.
Στην ανακοίνωση του περιοδικού "Αθηνόραμα" για την απώλειά του, σημειώνεται: "Ο κόσμος του κινηματογράφου, της κριτικής, της σκέψης, του πολιτισμού, οι χιλιάδες αναγνώστες του, έχασαν έναν πολύτιμο άνθρωπο, ο οποίος αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την ελληνική δημοσιογραφία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ο Μπάμπης Ακτσόγλου δεν υπάρχει πια. Η οικογένεια του "Αθηνοράματος" θρηνεί για την ξαφνική απώλεια του αγαπημένου μέλους της. [...] Ο κινηματογράφος δεν ήταν για τον Μπάμπη απλώς επαγγελματική ενασχόληση, ήταν υπόθεση ζωής. Στον ίδιο δεν άρεσαν τα μεγάλα λόγια, αλλά οι αναγνώστες του μπορούσαν εύκολα να διακρίνουν πίσω από τις κριτικές του τη βαθιά και πολύπλευρη κουλτούρα του, την ευρύτατη και βαθιά γνώση του κινηματογράφου, αλλά - και κυρίως - την ανυποχώρητη υπεράσπιση ενός κινηματογράφου που δεν είναι απλώς και μόνο καταναλωτικό προϊόν. Αντικειμενικός πάντοτε στην κριτική του, τολμούσε επανειλημμένα να πηγαίνει κόντρα στα ρεύματα της εποχής. Μπορεί να συμφωνούσες ή να διαφωνούσες με την κριτική του Μπάμπη Ακτσόγλου, ήσουν όμως πάντα βέβαιος ότι ήταν μια κριτική έντιμη, τεκμηριωμένη με σαφή κριτήρια. Σε αυτές τις ιδιότητές του οφειλόταν άλλωστε και η ιδιαίτερη, στενή σχέση που είχε διαμορφώσει με τους χιλιάδες φίλους του κινηματογράφου που διάβαζαν κάθε εβδομάδα τα κείμενα του."
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Luis Bunuel (1900-1983): Ισπανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας. Στη διάρκεια των σπουδών του στο πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, γνώρισε το ζωγράφο Σαλβαδόρ Νταλί, τον ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και άλλους καλλιτέχνες, που έστρεψαν το ενδιαφέρον του από τις φυσικές επιστήμες στην ποίηση και τον κινηματογράφο. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου και δούλεψε σαν βοηθός σκηνοθέτη. Το 1928, συνεργαζόμενος με τον Νταλί, σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία ("Ένας ανδαλουσιανός σκύλος"), ένα από τα αριστουργήματα του ποιητικού σινεμά, ξεκινώντας μια μεγάλη καριέρα. Κρατώντας πάντα την σουρεαλιστική αισθητική ως βασικό εκφραστικό μέσο του έργου του, έζησε και δημιούργησε σε πολλές χώρες (Ισπανία, Γαλλία, Μεξικό), κερδίζοντας παγκόσμια αναγνώριση και καταξίωση του έργου του. Επιλεγμένη φιλμογραφία: "Ένας ανδαλουσιανός σκύλος" (1928), "Ανέβασμα στον ουρανό" (1952), "Βιριδιάνα" (1961), "Η ωραία της ημέρας" (1967), "Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας" (1972).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Αντρέ Μπρετόν γεννήθηκε το 1896 στο Τενσερμπέ (Ορν) και πέθανε το 1966 στο Παρίσι.
Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή. Το 1919 ίδρυσε με τον Σουπό και τον Αραγκόν το περιοδικό "Litterature". Η ομάδα τού περιοδικού ξεκίνησε την ντανταϊστική δραστηριότητα.
Το 1922 ήρθε σε ρήξη με το κίνημα και το 1924 δημοσίευσε το "Μανιφέστο του υπερρεαλισμού". Ποιητής και δοκιμιογράφος, υπήρξε ο κυριότερος θεωρητικός του σουρεαλισμού και το έργο του επηρέασε στην επανεξέταση των θεμάτων της σύγχρονης τέχνης, λογοτεχνίας και αισθητικής.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Καλλιτεχνική προσωπικότητα της πολιτικής διασποράς, ο Άδωνις Α. Κύρου (γνωστός στη Γαλλία ως Ado Kyrou, Αθήνα, 1923 - Παρίσι, 1985), υπήρξε παιδί γνωστής συντηρητικής οικογένειας στο χώρο του αθηναϊκού τύπου. Έφηβος μπήκε στην Αντίσταση μέσα από τις τάξεις του ΚΚΕ, και στις αρχές του 1945 διέφυγε στο Παρίσι, μετά από σοβαρό τραυματισμό (και ενώ είχε κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Κίτσου Μαλτέζου από την ΟΚΝΕ, την 1.2.1944). Επιβίωσε σε δύσκολες συνθήκες, ενώ ταυτόχρονα πραγματοποίησε σπουδές λογοτεχνίας και άρχισε να στέλνει δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις πολιτιστικού περιεχομένου (με ψευδώνυμο) σε ελληνικές εφημερίδες. Η σύνδεσή του με τη μεταπολεμική ομάδα των σουρεαλιστών, τον εκδότη Ερίκ Λοσφέλντ όπως και τους επαγγελματίες του σινεμά, τον οδήγησαν προς την καριέρα του κριτικού κινηματογράφου και σκηνοθέτη. Γνώστης και λάτρης του κινηματογράφου, αντικομφορμιστής, επέλεξε το Παρίσι με την οικογένειά του, μέχρι το θάνατό του, το 1985. Στην πρώτη μικρού μήκους ταινία του "Η κατατρόπωση" ("La deroute", 1957), όπου καλλιτεχνικός σύμβουλος ήταν ο Ζορζ Φρανζύ, ο Κύρου υιοθέτησε τις απόψεις του Βίκτωρος Ουγκώ για τον αρχαιολογικό χώρο του Βατερλώ, για να στιγματίσει την παράλογη εκμετάλλευση μιας πολεμικής ήττας. Το 1958, πολλές δεκαετίες πριν από το αρχιτεκτονικό έργο του ταχυδρόμου Σεβάλ γίνει μουσείο, με τη μικρού μήκους ταινία "Το ιδανικό παλάτι" ("Le palais ideal"), φέρνει το θεατή κοντά σε ένα από τα πιο εκθαμβωτικά δημιουργήματα ακατέργαστης τέχνης, σημείο αναφοράς για τους σουρεαλιστές. Με τις ταινίες μικρού μήκους "Η κόμη" ("La chevelure", 1960), "Ενας τίμιος άνθρωπος" ("Un honnete homme", 1964) και "Ο καιρός των δολοφόνων" ("Le temps des assassins",1962), αναφερόμενος στον φετιχισμό μέσα από τη λογοτεχνία του Γκυ ντε Μωπασάν, με πρωταγωνιστή τον Μισέλ Πικολί, τη λαϊκή εικονοποιία ή τη φυλετική δημαγωγία του ναζισμού, μέσα από κείμενο του συγγραφέα Βερκόρ και αρχειακό υλικό της περιόδου 1930-1945, ο Άδωνις Κύρου εντάσσεται ριζικά -όχι μόνο θεωρητικά αλλά και καλλιτεχνικά- στο κίνημα του σουρεαλισμού. Επιστρέφοντας προσωρινά στην Ελλάδα, το 1964, γυρίζει "Το μπλόκο", με πρωταγωνιστές τους Κώστα Καζάκο, Ξένια Καλογεροπούλου, Αλεξάνδρα Λαδικού, Γιάννη Φέρτη, Μάνο Κατράκη, Ζωρζ Σαρή, κ.ά., και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, με θέμα το Μπλόκο της Κοκκινιάς στη διάρκεια της Κατοχής. Η ταινία κέρδισε τιμητική μνεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το 1965, και προβλήθηκε στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών την επόμενη χρονιά. Στους δε συντελεστές της περιλαμβάνονταν, μεταξύ άλλων, οι μετέπειτα σκηνοθέτες Γιώργος Πανουσόπουλος και Σταύρος Τορνές. Η δεύτερη -και τελευταία- ταινία μεγάλου μήκους του γυρίστηκε στη Γαλλία με τίτλο "Ο μοναχός" ("Le Moine", 1972), με συν-σεναριογράφους τους Λουίς Μπουνιουέλ και Ζαν-Κλοντ Καριέρ και πρωταγωνιστές τον Φράνκο Νέρο και τη Ναταλί Ντελόν. Ο Άδωνις Κύρου εξέδωσε, επίσης, στα γαλλικά τα βιβλία: "Le surrealisme au cinema" (1953·1963, ελλ. έκδ. "Ο σουρεαλισμός στον κινηματογράφο", μτφρ. Ευγενία Χατζίκου, Κάλβος, 1976), "Amour-erotisme et cinema" (1957), "Manuel du parfait petit spectateur" (1959, με σκίτσα του Sine), "Un Honnete homme" (σενάριο, 1964), "L΄Age d΄or de la carte postale (1966) και "Immalie et l΄homme en noir" (σενάριο, 1971), που κυκλοφόρησαν όλα από τον εκδοτικό οίκο του Ερίκ Λοσφέλντ, Le Terrain Vague.
(πηγές: Αφιέρωμα στον Άδωνι Κύρου του "Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου", το 2012, με προβολές στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, και Wikipedia)
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Carlos Fuentes γεννήθηκε το 1928 στην πόλη του Μεξικού. Πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας σε διάφορες χώρες (Ηνωμένες Πολιτείες, Χιλή, Αργεντινή), ακολουθώντας τον πατέρα του, που ήταν διπλωμάτης. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της σύγχρονης πεζογραφίας και το έργο του περιλαμβάνει μυθιστορήματα, όπως "Η πιο διάφανη περιοχή" (1958), "Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρους" (1962), "Αλλαγή δέρματος" (1967),"Ιερή ζώνη" (1967), "Terra Nostra" (1975), "Το κεφάλι της ύδρας" (1978), "Ο γερογκρίνγκο" (1985), "Ο αγέννητος Χριστόφορος" (1987), "Η εκστρατεία" (1990), "Ντιάνα, η μοναχική κυνηγός" (1994), κινηματογραφικά σενάρια, θεατρικά έργα και δοκίμια, όπως "Ο θαμμένος καθρέφτης" (1992). Το 1993 εξέδωσε το έργο "Η πορτοκαλιά", με το οποίο κλείνει ο αφηγηματικός κύκλος που ονόμασε "Η ηλικία του χρόνου". Το 1977 κέρδισε το βραβείο Romulo Galllegos (ανώτατη λογοτεχνική διάκριση στη Λατινική Αμερική), το 1987 το βραβείο Θερβάντες (τη μεγαλύτερη διάκριση που δίνεται σε ισπανόφωνο συγγραφέα) και το 1994 το βραβείο Principe de Asturias de las Letras. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
