Η χαμένη Ανθρωπότητα «κατοικείται», από την αρχή ως το τέλος, από τα γεγονότα που κάνουν τον 20ό αιώνα την πιο τρομακτική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν επιδιώκει να είναι ούτε ένα πανόραμα, ούτε απολογισμός, αλλά επίμονος στοχασμός και πρωτότυπη αφήγηση αυτού που, από το 1914, συνέβη στην ανθρωπότητα. Επιχειρεί, έτσι, να κατανοήσει γιατί η πιο ριζοσπαστική διακήρυξη της ενότητας του ανθρώπινου γένους έφτασε να παράγει, όπως και η πιο φανατική άρνησή της, έναν κόσμο στρατοπέδων συγκέντρωσης. Θανάσιμη και συνάμα φονική, η ιδέα της ανθρωπότητας δεν είναι δυνατό στο εξής να θεωρείται αθώα. Οφείλουμε, ωστόσο, να την υπερασπιζόμαστε και να λάβουμε τα απαραίτητα για να ζήσει, αλλά και να μην ξαναρχίσει να σκοτώνει, μέτρα. Αυτή τη βαριά ευθύνη, η εποχή μας την αναλαμβάνει επιδιώκοντας να είναι ολοένα και περισσότερο κοσμοπολίτικη, ολοένα και περισσότερο φιλανθρωπική. Αλλά η συμπόνια, όταν στερείται πολιτικής σκέψης και απόφασης, ο κοσμοπολιτισμός, όταν στερείται περιεχομένου, και η επικοινωνία, όταν μετατρέπεται σε πλανητική αφαίρεση, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα δεινά από τα οποία οι άνθρωποι και η ιδέα της ανθρωπότητας υπέφεραν. Μήπως, τελικά, «αυτός ο δεσπότης αιώνας» υπήρξε ένας αιώνας άρχηστος;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]