Ο Αντώνης Γεωργίου από την ποίηση ξεκίνησε, στην πεζογραφία πήγε, στο θέατρο ξαπόστασε και δεκαπέντε χρόνια μετά στην ποίηση κοντοστάθηκε με μια συλλογή που περιέχει 55 ποιήματα συναγμένα σε μια περίοδο είκοσι χρόνων, ένα ποιητικό ημερολόγιο από τη δεκαετία του ΄90 μέχρι σήμερα. Ποιήματα πολλών τόπων, ένα μάλιστα άρχισε το μακρινό 1992 κάπου ανάμεσα Ουλάν Μπατόρ και Ιρκούτσκ για να συνεχίσει και να τελειώσει πρόσφατα στη Βόρεια Ιταλία. Η ποίησή του επικοινωνεί με την πεζογραφία, είναι εμπράγματη, ανθρώπινων διαστάσεων και μεγεθών, δεν φωνάζει, πιο πολύ ψιθυρίζει ή αναλογίζεται, συλλογιέται και παρατηρεί γύρω αλλά και βαθιά μέσα του, παίρνει το θάρρος να μιλήσει για πράγματα απλά, για τους ανθρώπους που αγαπάμε και μεγαλώνουν, για το χρόνο που περνάει, το σώμα που αλλάζει, για το πώς γινόμαστε πιο εύθραυστοι, για έρωτες που χάθηκαν ή δεν ήρθαν ποτέ. Όπως ο ίδιος δηλώνει: «Δεν είμαι ποιητής, έχω διαβάσει αρκετή ποίηση για να το ξέρω αυτό, δεν το λέω από παρεξηγημένη σεμνότητα, είμαι περισσότερο πεζογράφος και ίσως θεατρικός συγγραφέας, αλλά έγραψα αυτά τα ποιήματα για μένα, από ανάγκη, και εκδίδονται περασμένα (αρκετά) τα σαράντα και όταν πια ο φόβος της απώλειας όπου αναφέρονται κάποια από αυτά έγινε πραγματικότητα.» Ποιήματα για την ποίηση και ποιήματα παυσίλυπα, διαλαλώντας την αγάπη στην ακμή, στο μεσουράνημα και στο γέρμα της. ἂν τύχει ὅμως / καὶ συμϐεῖ κάποιος στίχος / ἢ χαμογελάσει καμιὰ φωτογραφία μου / τὰ κοινοποιῶ ἀμέσως / ὄχι τόσο γιὰ τὰ like σας / ὅσο γιατὶ / αὐτὰ ποὺ διαϐάζετε ἐδῶ / καὶ αὐτὸ τὸ χαμόγελο / - στημένο ἔστω - / εἶναι αὐτὴ τὴν ἐποχὴ / ὅ,τι μπορῶ νὰ προσφέρω / γιὰ νὰ σᾶς πῶ / ἂς κρατηθοῦμε