Ο Δάσκαλος στις μέρες μας, παρά τις δυσοίω­νες εξελίξεις που γνωρίζει ο σύγχρονος κόσμος, παρά τις σκοτεινές συνθήκες της ανθρώ­πινης ζωής, όπως τις διαμορφώνει σε παγκό­σμιο επίπεδο η μηχανική σκέψη, η κερδοσκοπία και ο στυγνός οικονομισμός, εξακολουθεί να είναι ο εμπνευσμένος οδηγός προς μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία. Γιατί το μέλλον μιας κοινωνίας, είτε το θέλουμε είτε όχι, κρίνεται από την Παιδεία του, κρίνεται από τον παιδαγωγικό και εμψυχωτικό ρόλο του δασκά­λου. Κρίνεται τέλος από τη συνειδητή αντίστα­ση του δασκάλου απέναντι στην εσκεμμένη και μεθοδική χειραγώγηση της ελεύθερης σκέψης, τόσο της δικής του όσο και των μαθητών του.

Επιπλέον, όχι μόνο ο δάσκαλος αλλά και οι μαθητές στο σύνολό τους εξακολουθούν να παραμένουν οι ελπιδοφόρες φωνές τής πιο ανεπιτήδευτης και αυθεντικής διαμαρτυρίας ενάντια σε μια κοινωνία παραδομένη άνευ όρων στους κακούς ανέμους της κερδοσκοπίας και του καταναλωτικού ανταγωνισμού. Οι δάσκα­λοι, με την ενσυνείδητη κριτική τους, αλλά και οι μαθητές με τη δική τους εξίσου ενσυνείδη­τη κριτική, παραμένουν ευτυχώς οι φωτεινές ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον που δεν θα καθορίζεται μόνο από την παγερή λογική των αριθμών αλλά κυρίως από την εσωτερική θέρ­μη των συναισθημάτων.

Και μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν ανέφικτες ουτοπίες, ωστόσο η δυναμική της σύγχρονης ιστορίας έχει δείξει ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να εμποδίσει κανείς τους ελεύθερους ανθρώπους να ελπίζουν στις ουτοπίες αυτές, τις μόνες που έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν και να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο.