Μια αναπάντεχη σύνθεση ηρώων που τραγουδούν δυνατά για να καλύψουν το στατικό θόρυβο του σύμπαντος. Ασπρόμαυροι αντιήρωες που, άλλοτε με πικρή διαύγεια και άλλοτε με δονκιχωτική αισιοδοξία, επιδίδονται σε απέλπιδες προσπάθειες να διασκεδάσουν τον τρόμο του τέλους. Στο «εκτροφείο» η επανάληψη είναι μια πράξη κατευναστική, ενώ η κατάληξη φαίνεται αναπόδραστη. Τα διηγήματα-στιγμιότυπα του εκτροφείου δεν αποτυπώνουν ανθρώπους στα καλύτερα ή τα χειρότερά τους, αλλά τους πιάνουν εξαπίνης στις πιο ειλικρινείς καταθέσεις της καθημερινότητάς τους. Εκεί όπου το παράδοξο γίνεται το όχημα για το στοιχειώδη μεταβολισμό του βιώματος και όπου η πλάνη παρέχει τον υποστηρικτικό μηχανισμό για τις λειτουργίες της επιβίωσης. Τα όρια ανάμεσα στο θήραμα και το θηρευτή είναι συγκεχυμένα, σε ένα λαβυρινθώδες τοπίο, όπου καταλύεται η βεβαιότητα της συνύπαρξης και όπου οι ήρωες δεν ακούν παρά την ηχώ της φωνής τους.