Η πόλη άρχισε σιγά σιγά να ξυπνά κι εμείς ήταν η ώρα μας να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια. Είχαμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε εξάλλου. "Μου φαίνεται ότι ήξερες από την αρχή πού πάμε" της λέω ανταποδίδοντας το χαμόγελο κι ενώ άρχισαν κιόλας στο μυαλό μου να χορεύουν εικόνες ιδρωμένες και υγρές πάνω σε λευκά σεντόνια. Το τι συνέβαινε βέβαια μέσα από το παντελόνι μου περιττό να το αναφέρω. Την ίδια ώρα, η Νεφέλη ξεκλείδωνε απαλά την εξώπορτα της πολυκατοικίας που έμενε. Είπαμε, καμιά φορά η ζωή είναι και όμορφη. Την ακολούθησα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και ξεκινώντας να πετάμε από πάνω μας τα πρώτα ρούχα, πήραμε το ασανσέρ για τον τρίτο. Δώδεκα ιστορίες αγάπης, χωρίς αναισθητικό. Σκληρές μα και τρυφερές. Σαν καθημερινές μάχες με τον εαυτό μας. Δώδεκα ιστορίες μοιρασμένες μεταξύ του ήλιου των κυκλαδίτικων νησιών και των δύσκολων χειμώνων των μεγαλουπόλεων. Δώδεκα ιστορίες απωθημένων, απώλειας, ανεκπλήρωτων πόθων, παραίσθησης, ειρωνείας, αυτοτιμωρίας και εκδίκησης. Με μουσική υπόκρουση από τζαζ στάνταρ για ατμόσφαιρα και φόντο τοπία σε απόχρωση σέπια.