Ένα σοβαρό τροχαίο υποχρεώνει τον Δήμο να μείνει ακινητοποιημένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Είναι πενήντα πέντε χρονών και ζει μόνος. Σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή της ζωής του οι μόνοι που του συμπαραστέκονται είναι πέντε αγαπημένοι του φίλοι: ο Φάνης, ο Τέλης, ο Παύλος, η Εύη και η Ισμήνη. Πέντε άνθρωποι που αναγκάζονται να συγχρωτιστούν, παραδίδοντας τη σκυτάλη της φροντίδας του φίλου τους ο ένας στον άλλο σε εικοσιτετράωρη βάση. Πέντε ζωές ξεχωριστές που εξελίσσονται, ενώ παράλληλα πρέπει να συντονιστούν μεταξύ τους, που συγκρούονται και αλληλεπιδρούν, με άγνωστες συνέπειες για όλους. Οι θυσίες που απαιτούνται είναι πολλές, οι ανατροπές ακόμη περισσότερες. Από την πρώτη στιγμή θα έρθει να προστεθεί μία ακόμη δυσκολία – η μεγαλύτερη ίσως –, που θα τους συνοδεύει στην όλη τους προσπάθεια: O αγαπημένος τους φίλος έχει χάσει τη μνήμη του. Ο αγαπημένος τους φίλος δεν τους αναγνωρίζει...

«...Δεν έχει νόημα να κάθομαι να σου λέω. Έχουν συμβεί πολλά, ή μάλλον συμβαίνουν πολλά τα τελευταία χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι συνέβαιναν πάντα, αλλά δεν δίναμε σημασία. Σαν να τα ξεχνάγαμε, τι να πω; Λες και κάθε μέρα που ξημέρωνε έσβηνε την προηγούμενη. Αλλά αυτές δεν σβήνονταν στ’ αλήθεια... Κάπως έτσι ζήσαμε και φτάσαμε ως εδώ...»