Εν αρχή ην ο λόγος, η αναλογία, η συμ-
μετρία, η αρμονία λόγω κανονικών
αναλογιών, ο αρμός. Το σύμπαν ολό-
κληρο, υλικό και άυλο, υπακούει σε αυτές τις
λίγες λέξεις και η τέχνη είναι ο τρόπος συ-
ντονισμού με αυτές.
Ξεκινώντας από το μικρό, ώστε να στη-
ρίξουμε και το μεγάλο, ο αρμός, η ένωση –
στον Παρθενώνα οι αρμοί είναι τόσο τέλειοι
που για 2000 χρόνια ούτε ο αέρας δεν μπό-
ρεσε να εισχωρήσει- στη μουσική του Μό-
τσαρτ βγάζουμε μία νότα και το οικοδόμημα
καταρρέει, στη δημοτική μας ποίηση, ή την
ποίηση του Σολωμού, μια λέξη να αλλάξει,
αμέσως το τραγούδι πεθαίνει∙ η ίδια η κοι-
νωνία πως διαλύεται, όταν υπάρχει δυσαρ-
μονία από την οικογένεια, την πολυκατοικία
μέχρι ένα χωριό ή ένα κράτος.
Ούτε στη λίμνη, ούτε στο βουνό μα ούτε
στον ουρανό, δεν θα βρεις μία ίσια γραμ-
μή, ένα μη αναμεμειγμένο χρώμα, τόνοι και
ημιτόνια χρωμάτων, φως μα και σκιά σε μία
απόλυτη αρμονία, μία μουσική για τα μά-
τια, ο Παρθενώνας δεν έχει ούτε μία ευθεία
γραμμή, ο Μότσαρτ έχει γράψει μόνο φρά-
σεις που κάπου σε οδηγούν, τα αγάλματα
των αρχαίων γλυπτών ή του Μιχαήλ Αγγέ-
λου, μοιάζουν να κινούνται με μία τροχιά
της φύσης και της ταχύτητας των πλανητών
η των γαλαξιών, η ζωή μία τοξωτή γραμμή
από τη γέννηση ως την λήθη.
Η συμμετρία μιας συνθέσεως του Μπαχ,
την καθιστά ένα τέλειο αρχιτεκτόνημα, η
αρμονία μιας συνθέσεως του Ικτίνου, την
τέλεια μουσική, τα χρώματα ενός δημοτικού
ποιήματος, τον πιο όμορφο πίνακα ζωγρα-
φικής και όλα αυτά μαζί και αδιαίρετα, τον
Λόγο, την ίδια τη Ζωή.
Ύστερα από τον λήθαργο που είχε πέσει η Δυ-
τική Ευρώπη από την πτώση της Ρωμαϊκής αυ-
τοκρατορίας, αρχίζουν και πάλι, στα ίδια βήματα
των ραψωδών και των αηδών της αρχαιότητος, οι
τροβαδούροι και οι τρουβέροι να ακολουθούν το
ίδιο αειθαλές μονοπάτι, διαδίδοντας γνώση μέσω
της μουσικής και των ιστοριών τους. Οι πλανόδιοι
αυτοί μουσικοί αγκαλιάστηκαν από την επονομα-
ζόμενη “βασίλισσα των τροβαδούρων’’ Ελεονόρα
της Ακουιτανίας, μητέρα του Ριχάρδου του Λεο-
ντόκαρδου -ο οποίος ήταν και ο ίδιος ένας εξαίρε-
τος τροβαδούρος- συγκέντρωσε στην αυλή της
Αρκετούς περιπλανώμενους μουσικούς και
έτσι, κατά κάποιο τρόπο, έχουμε το πρώτο μου-
σικό πανεπιστήμιο της Δυτικής Ευρώπης.
Στον 17ο αιώνα και πάλι, βρισκόμαστε στα
χρόνια του βασιλιά Ήλιου, Λουδοβίκου του 14ου
ο οποίος ως προστάτης και λάτρης των τεχνών,
υποστηρίζει τον Μολιέρο, τον ωθεί σε συνερ-
γασία με τον σπουδαίο μουσικό Ζαν Μπατίστ
Λουλί, σε μία ένωση μουσικής λόγου και χορού,
ενώ ο ίδιος σαν λάτρης του χορού, μα και εξαι-
ρετικός χορευτής, συγκεντρώνει σπουδαίους
δασκάλους και ιδρύει την πρώτη ακαδημία χο-
ρού της Ευρώπης.