[…] Το βέβαιο είναι πως η Εθνογραφία είναι εξ ορισμού συλλογική. Δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς την ουσιαστική εμπλοκή των υποκειμένων της που προσεγγίζει στο πλαίσιο της καθημερινής τους πραγματικότητας… Η συνεργατική Εθνογραφία σκόπιμα και ρητά τονίζει τη σημασία της συλλογικότητας σε κάθε σημείο της εθνογραφικής διαδικασίας, από τη σύλληψη της ιδέας ως τη συγγραφή του τελικού προϊόντος, γεγονός που επιβεβαιώνει τις φεμινιστικές επιλογές στο πλαίσιό της. Το σίγουρο είναι πάντως πως αποτελεί το σημείο συνάντησης της Ιστορίας, της Κοινωνιολογίας, της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, της Λαογραφίας, της Γλωσσολογίας, της Πολιτικής, του Πολιτισμού, γεγονός που επιβεβαιώνει τη σημασία και την αναγκαιότητά της.

[…] Η φεμινιστική Εθνογραφία αποκαλύπτει και αναδεικνύει τις ζωές των γυναικών, τις καθιστά ορατές τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής, επιτρέπει να ακουστούν οι πολλαπλές φωνές τους, να εντοπιστεί το πλήθος των διαφορών τους, να αποτιμηθεί στο σύνολό της η κοινωνική τους προσφορά, ενώ αντικρούει αναχρονιστικές αντιλήψεις που αφορούν έμφυλες πολιτιστικές ιεραρχίες και αξιολογήσεις. Η διαδικτυακή Εθνογραφία από την άλλη διερευνά τους ψηφιακούς πολιτισμούς, τους πολιτισμούς του μόντεμ, άρα και τον λαϊκό πολιτισμό του διαδικτύου. Έτσι, στην εποχή της μεταμοντερνικότητας, που είναι αδιανόητη χωρίς την τεχνολογία και την πληροφορική, και η επιστήμη της Λαογραφίας επιβάλλεται να επαναπροσδιορίζει πολιτιστικούς όρους και έννοιες στη σύγχρονη διάστασή τους, άμεσα συνυφασμένους με την πληροφορική και το διαδίκτυο.