Ζούµε σε µια εποχή στην οποία µόνο αν είναι κάποιος τέλειος θεωρείται ότι αξίζει. Οποιαδήποτε ανεπάρκεια, οποιαδήποτε αδυναµία, οποιαδήποτε ευαισθησία, τρωτότητα, ευθραυστότητα απαγορεύεται. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένας τρόπος να σωθούµε και να φτιάξουµε, όπως εσύ, Τζάκοµο, µια άλλη γόνιµη γη, τη χώρα εκείνων που ξέρουν να είναι εύθραυστοι. Μέσω ενός συνόλου φανταστικών επιστολών προς τον αγαπημένο Ιταλό ποιητή Τζάκομο Λεοπάρντι, ο Alessandro D’Avenia ξεκινά έναν διάλογο με τον αναγνώστη. Στους διαχρονικούς στίχους ενός ποιητή που απορρίπτεται αβασάνιστα ως απαισιόδοξος και άτυχος, ο συγγραφέας βρίσκει έμπνευση και υποκίνηση, νοσταλγία και ζωτική ενέργεια, την ευδαιμονία της φύσης και την αναταραχή του πάθους. Χρησιμοποιεί τα ποιήματα του Λεοπάρντι ως σημείο εκκίνησης για να απαντήσει στα πολλά καυτά ερωτήματα που του τέθηκαν κατά καιρούς από νέους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονταν σε αναζήτηση του εαυτού τους και του βαθύτερου νοήματος της ζωής. Η πρόκληση που θέτει ο D’Avenia είναι απλή: Ο Λεοπάρντι βρήκε τον λόγο της ύπαρξής του στην ποίηση, που του επέτρεψε να ζήσει τη ζωή του, παρόλο που αυτή δεν υπήρξε καλή απέναντί του. Ποιο είναι το πάθος που κάνει τους νέους να αισθάνονται ζωντανοί; Ένα ιδιαίτερα ποιητικό υπαρξιακό ταξίδι και μια ευαίσθητη ανάγνωση του Leopardi, η ποίηση του οποίου δεν παραπέμπει στην απαισιοδοξία και την εσωστρέφεια, αλλά στον ατέρμονο αγώνα ενάντια στον ίδιο τον εαυτό, στην απουσία ευτυχίας και στην έλλειψη προορισμού και κατεύθυνσης που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Ένα βιβλίο που κάθε γονιός πρέπει να δώσει στα παιδιά του και κάθε δάσκαλος στους μαθητές του κατά τα δύσκολα χρόνια που οδηγούν στην ενηλικίωση.