Γιατί άραγε ένας άνθρωπος σαν τον Πίκο Άγιερ, που ταξιδεύει μια ζωή και έχει πάει από τα Νησιά του Πάσχα και την Αιθιοπία έως την Κούβα και το Κατμαντού, θεωρεί ότι λίγες μόνο στιγμές ηρεμίας σε ένα δωμάτιο μπορεί να αποτελούν την απόλυτη περιπέτεια; Ίσως γιατί ο τρελός ρυθμός του σύγχρονου κόσμου γέννησε την ανάγκη να κατεβάσουμε ταχύτητα, να αποσυνδεθούμε και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει την ηρεμία.

Στην Τέχνη της Ηρεμίας ο Άγιερ ερευνά τη ζωή ανθρώπων που αναζήτησαν την ηρεμία μέσω της ακινησίας. Οι απρόσμενες συναντήσεις του με τον Λέοναρντ Κοέν, τα χρόνια που ο τραγουδοποιός ακολούθησε τον δρόμο του Ζεν μοναχού, του αποκάλυψαν πως η ηρεμία μπορεί να διεγείρει τη δημιουργικότητα. Ο Άγιερ εξηγεί πως πολλοί -όπως ο Μαχάτμα Γκάντι, ο Μαρσέλ Προυστ και η Έμιλι Ντίκινσον- βρήκαν στην ακινησία μια αίσθηση πληρότητας. Και τελικά, μας δείχνει έναν τρόπο για να ανακαλύψουμε ξανά τη σοφία μίας παλαιότερης εποχής.

Απόσπασμα από την εισαγωγή

«Όσους περισσότερους τρόπους έχουμε να συνδεθούμε, τόσο περισσότερο νιώθουμε την ανάγκη να αποσυνδεθούμε. Όλο και πιο πολλοί από εμάς νιώθουμε σαν να είμαστε γιατροί στα επείγοντα, μόνιμα σε εγρήγορση, που ενώ πρέπει να γιατρέψουμε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να βρούμε τη συνταγή λόγω της ακαταστασίας που επικρατεί πάνω στο γραφείο μας.

Στην εποχή της ταχύτητας, άρχισα να σκέφτομαι πως τίποτα δεν είναι πιο αναζωογονητικό από το να κινείσαι αργά. Στην εποχή των αμέτρητων περισπασμών, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να συγκεντρώνεσαι. Και στην εποχή της αδιάκοπης κίνησης, τίποτα δεν είναι πιο επιτακτικό από το να στέκεσαι ακίνητος».