Δεν έχουν όλοι το προνόµιο να µαθαίνουν προκαταβολικά τη µέρα που πρόκειται να πεθάνουν. Ο Λούτσιο Μπαττιστίνι, ένας σαραντάχρονος πρώην πολίστας µε γυναίκα και δυο µικρά παιδιά, το γνωρίζει επακριβώς. Μάλιστα, την ηµεροµηνία την καθόρισε ο ίδιος, όταν δέχτηκε την επίσκεψη ενός απρόσµενου όσο και ανεπιθύµητου επισκέπτη, ενός όγκου στο ήπαρ, τον οποίο ονόµασε, για να ξορκίσει την κατάσταση, "ο φίλος µου ο Φριτς". Εκατό µέρες ζωής πριν από τη γραµµή τερµατισµού. Εκατό µέρες για να αφήσει µια ωραία ανάµνηση στα παιδιά του, να παίξει µε τους φίλους του και, κυρίως, να κατακτήσει απ’ την αρχή την καρδιά της γυναίκας που πλήγωσε προδίδοντάς την αναπάντεχα. Εκατό µέρες για να ανακαλύψει ότι η ζωή είναι αστεία και σε ξαφνιάζει πάντα. Εκατό µέρες κατά τις οποίες ο Λούτσιο αποφασίζει να καταπιαστεί µε το πιο δύσκολο πράγµα απ’ όλα: το να είναι ευτυχισµένος. Γιατί, όπως έγραφε ο Νικολά ντε Σαµφόρ ήδη στον 18ο αιώνα, "η πιο χαµένη απ’ όλες τις µέρες είναι εκείνη που δε γελάσαµε".