Όταν οι προβολείς της συνείδησης φωτίζουν τις χαοτικές διαδρομές της μνήμης, το «σ` αγαπώ» παίρνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Σημαίνει «δε θέλω να πεθάνεις». Μέσα σ` αυτό το μυθιστόρημα-εξομολόγηση κυριαρχεί ο έρωτας, αλλά σαν παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που παίζουν με τους δικούς τους κώδικες και όρους, μαζί με το νεαρό αφηγητή, δυο συνένοχοι· ο Ολιβιέ και ο Αλμερίκ. Δυο συνένοχοι, δυο τάσεις, που λες και ξεπηδούν από τα έγκατα του πιο σκοτεινού μας παρελθόντος, για να μας παρασύρουν μέχρι την άκρη της προσωπικής μας κόλασης. Κι εκεί, κάπου στο τέλος της διαδρομής φαίνεται να καραδοκεί και η λύση, που μοιάζει με την έξοδο από το λαβύρινθο. Οι καταστάσεις είναι πραγματικές, οι τόποι και οι χώροι το ίδιο, μόνο μερικά από τα ονόματα έχουν αλλάξει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]