Βεατρίκη Κάντζολα - Σαμπατάκου (Διασκευαστής)

Η Βεατρίκη Κάντζολα-Σαμπατάκου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά και αγγλική φιλολογία. Έχει βραβευτεί από το Σύνδεσμο για τα Δικαιώματα της Γυναίκας (1985), τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά (1987, 1989, 1990, 1992), το Δήμο Αθηναίων (1989) και το Κέντρο Τέχνης του Παιδιού (1992). Το 2000, το έργο της "Το δάσος που το ΄σκασε" κέρδισε το βραβείο οικολογικού παραμυθιού, που διοργάνωσαν οι εκδόσεις Μίνωας και το WWF, ενώ το 2002 κέδρισε το Γ Κρατικό Βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου για παιδιά με το έργο της "Το αστέρι που δεν ήθελε να πέσει". Έργα της έχουν περιληφθεί σε ανθολογίες και έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά και λαογραφικά έντυπα. Αρθρογραφούσε για χρόνια σε οικολογικό περιοδικό και έχει γράψει κείμενα και έργα για κουκλοθέατρο για σειρά παιδικών τηλεοπτικών εκπομπών. Το έργο της "Τρελή περιπέτεια στο παραμυθένιο δάσος" έχει παιχτεί από σχολεία σε όλη την Ελλάδα. Δίδαξε για δύο δεκαετίες ξένες γλώσσες και μετάφραση και ασχολείται με επιστημονικές και λογοτεχνικές μεταφράσεις. Είναι μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Έργα της: "Τρελή περιπέτεια στο παραμυθένιο δάσος", Ηράκλειτος, 1992 "Παραμύθι...μύθι... Μύθοι", Αστήρ, 1992 "Πόλη μαγική", Πατάκης, 1993 "Τα παραμύθια του Παρδαλομύτη", Πατάκης, 1993 "Τα γλυκοπαραμύθια", Αστήρ, 1995 "Το δέκατο έκτο καλοκαίρι", Πατάκης, 1995 "Δε θέλω να μου λένε τι να κάνω", "Ελληνικά Γράμματα, 2000 "Το δάσος που το ΄σκασε", Μίνωας, 2002 "Αγιοβασιλιάτικο σκουφάκι", Μίνωας, 2002 "Πετάει πετάει η μάγισσα", Μικρή Μίλητος, 2003

Θανάσης Τσίλης (Εικονογράφος)

Όμηρος (Συγγραφέας)

Αρχαίος Έλληνας επικός ποιητής, ο μεγαλύτερος από τους ποιητές όλων των αιώνων, με τον οποίο αρχίζει η έντεχνη ελληνική και ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Οι πληροφορίες που έχουμε για τον Όμηρο είναι ελάχιστες και αυτές ασαφείς. Τον τόπο γέννησής του διεκδικούν πολλές πόλεις. Πιο πιθανή πατρίδα του όμως θεωρείται η Σμύρνη, αιολική αποικία, που αργότερα προστέθηκε στην ιωνική συμπολιτεία. Η άποψη αυτή ενισχύεται από το ότι ο ποιητής γνώριζε πολύ καλά την περιοχή της, όπως αποδεικνύουν οι παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί στην ποίησή του. Γνώριζε ακόμα καλά τις ακτές του Αδραμυτηνού κόλπου, το όρος Ίδη, την πεδιάδα του Σκάμανδρου κ.λπ., τα οποία είδε ο ποιητής με τα μάτια του και έγιναν θέατρα των αγώνων των ηρώων του. Άγνωστο είναι το πότε έζησε ο Όμηρος. Ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί στα ποιήματά του ότι έζησε πολύ αργότερα από τα τρωικά. Κατά τον Ηρόδοτο (Β΄ 53) ο Όμηρος έζησε 400 χρόνια νωρίτερα απ΄ αυτόν και, σύμφωνα με τη μαρτυρία αυτή, πρέπει να έζησε κατά τα μέσα του 9ου αι. π.Χ. Τέλος η παράδοση ότι ο Όμηρος ήταν τυφλός πρέπει να απορριφθεί, γιατί είναι ασυμβίβαστη με τη λεπτή παρατήρηση της φύσης που υπάρχει στο έργο του. Έγραψε: α) την "Ιλιάδα" της οποίας η υπόθεση εκτυλίσσεται σε 51 ημέρες και 15.700 στίχους. Θέμα της είναι η "μήνις του Αχιλλέως" εναντίον του Αγαμέμνονα και οι συμφορές που επακολούθησαν. Κανονικά λοιπόν έπρεπε να ονομαστεί Αχιλληίδα, επειδή όμως ο ποιητής παρεμβάλλει σ΄ αυτήν πολλά γεγονότα του πολέμου που έγιναν γύρω από το Ίλιο (= Τροία), γι΄ αυτό πήρε το όνομα "Ιλιάς" β) την "Οδύσσεια" της οποίας τα περιστατικά διαρκούν 41 ημέρες και αναπτύσσονται σε 12.100 στίχους. Θέμα της είναι ο "νόστος" (= επιστροφή) του Οδυσσέα από την Τροία στην Ιθάκη. Άλλα έργα που αποδίδονται στον Όμηρο είναι: οι "Ομηρικοί ύμνοι", η "Βατραχομυομαχία", ο "Μαργίτης". Χαρακτηριστικό της τέχνης του Ομήρου είναι ότι τα έπη του έχουν αρχή, μέση και τέλος και ότι με τα αλλεπάλληλα επεισόδια κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του ακροατή μέχρι το τέλος. Ο θαυμασμός για τα έπη του Ομήρου διατηρήθηκε αμείωτος από την αρχαιότητα μέχρι τις ημέρες μας, γι΄ αυτό και διδάσκεται σ΄ όλα τα σχολεία της Ευρώπης, ως ο μεγαλύτερος ποιητής και παιδαγωγός των αιώνων. Τα ομηρικά έπη έχουν μεταφραστεί σ΄ όλες τις γλώσσες του κόσμου, καθώς και στην ελληνική δημοτική, από τους Ι. Πολυλά, Αργ. Εφταλιώτη, Ζ. Σιδέρη, Ν. Καζαντζάκη, Ι. Κακριδή κ.ά.